| |
Περπατάμε παράλληλα
Εγώ και ένας εαυτός με δυο εποχές στο στήθος του
Εμείς οι δυο μείναμε πια
Να καλοκαιριάζουμε χειμώνες
Να παγώνουμε ήλιους
Όλοι χάθηκαν
Ούτε υπερφίαλες αγάπες πια…
Ούτε όνειρα που μούχλιασαν από τις υποσχέσεις
Ούτε μάτια που πάγωσαν από τη λησμονιά
Συνοδεύω τον εαυτό μου σε τρένα που πηγαινοέρχονται
Αλλάζουμε θέσεις αέναα
Πότε απέναντι μου να με καρφώνει με αναμνήσεις
Πότε δίπλα μου να πλαγιάζει στον ώμο μου
Κάθε βαγόνι γεννάει άλλα τρένα
Να ταξιδεύουν σε αποβάθρες ζωής
και κραυγάζω σε κάθε απόβαση …
λες και θα σταματήσω τις πόρτες που κλείνουν ερμητικά
Τις ζωές που φεύγουν χωρίς προειδοποίηση
Μονάχα εναλλαγές προσωπείων σε παραστάσεις ζωής
Με μουσικές που γεμίζουν τη σιωπή
Να γίνει η αναμονή λιγότερη ανώδυνη
Και ο πόνος να φάει λίγες νότες να χορτάσει
Να φάει ένα ακόμα σιδηρόδρομο για να προχωρήσει η ζωή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
