Στην τομή της νύχτας…αφουγκράζομαι τις ανάσες…προσκεφάλι τα ανάγλυφα στήθη σου…στα χείλη μας ξυπνά η Ανατολή…
Δίπλα από τον ουρανό περπατώ…
σου το έχω πει…
από τόσο ψηλά σε θωρώ…
κατακόρυφα πέφτω…
ήθελα τα χείλη μου να πλέξουν τα δικά σου...
οι γλώσσες μας να μάχονται...
οι αισθήσεις να χτυπούν στο κόκκινο...
περνώ τις παλάμες μέσα απ’ το πλεκτό σου…
λίγους κτύπους να κυλήσουν στις αρτηρίες μου…
πανικοβάλλοντας την καρδιά σου…
όταν οι άκρες των δαχτύλων…
περνούν σαν ανάσες στ΄ ανάγλυφα στήθη σου…
μετενσαρκώνω το χθες στο τώρα…
παραβατικότητα στους νεκρούς-ζωντανούς…
Πάντα στον ουρανό θα περπατώ…
πάντα θα σε συναντώ…
ανακατεύοντας εκούσιες επιθυμίες…
στο κρεβάτι της υπέρβασης…
ηττώμενος ο έρωτας…
κυρίαρχος μέσα σου…
νοσταλγός των πόθων σου…
αυλικός στο στρατόπεδο της αμαρτίας…
υποκινούμενος απ’ το λάγνο κορμί σου…
που παραδίδεται δίχως άμυνες…
στον δικό μας ανάποδο καιρό…
Μην αμφισβητείς Αγάπη…
λειτουργεί η τηλεπάθεια ανά-μεσα μας ....
έγραφα για εμάς κι εσύ με πήρες τηλέφωνο…
ζούμε σε κοινή ενέργεια…
δεν είναι τυχαίος ο σηματο-δότης της ζωής…
που ένωσε λαθραία κι έντονα της υπάρξεις μας…
στο ελάχιστο του χρόνου…
στην ακρότητα της στιγμής…
Ψυχή μου…
Εσύ…
