χάρισε στην Ψυχή μου λάγνα Ανατολή...ηλιακό παρανάλωμα αλλαγής...ήσουν κι Εσύ…στην αναρρίχηση…της δικής μας Αναστολής...
Αντλούμε εαρινό τον μήνα Νοέμβρη…
εύφορος πλανήτης…
από μίσχους αφής…
καυτός σαν ηφαίστειο…
μεθυστικός τρύγος φιλιών…
απλώνω τις παλάμες σαν «Θεός»…
λευκό περιστέρι καθ-οδηγώ…
στον απύθμενο ουρανό…
κυκλώνει το όραμα…
ηδονικές πλεύσεις…
υγρές βροχοπτώσεις…
στ’ αρχιτεκτονικό σου κορμί…
αφομοιώνονται στα χυτά σου στήθη…
χορτασμένοι κι άπληστοι…
από ανα-γένεσης ζωής…
Ακολουθείς τις πτήσεις…
Αγαπημένη μου…
εμείς δεν σχεδιάζουμε όνειρα…
ζούμε στα όνειρα…
δεν διαβάζουμε παραμύθια…
πρωταγωνιστούμε στις παραστάσεις…
θίασος και θεατές εμείς…
άυλες ενέργειες…
επιθυμίες ακμής…
πώς να γράψω…
τι να γράψω…
δεν υπάρχουν λέξεις…
κάηκαν απ’ τις ανάσες μας…
μονάχα σύμβολα…
άηχα στα χείλη…
ερωτοτροπούν…
κυλούν…
μέσα μας…
μετενσαρκώνουν…
ερωτικές ορδές…
Φιλί κόκκινο…
βυθός…
ταξιδιάρες στιγμές…
όασης…
δίχως συστολές…
ολοκληρωτισμός…
Ψυχή μου…
Εσύ…
κι Εγώ…
