| |
loveirhnoula4ever
27-12-2011 @ 11:34 |
Βαδίζω μόνος,
με σίδερα στηρίγματα.
Βρίσκομαι εκεί,
στη μέση του δρόμου
και μια ξύλινη βροχή
μου τρυπάει το σώμα.
Όταν όμως σε συλλογίζομαι
ένας ήλιος λάμπει στο μυαλό μου,
ένα ουράνιο τόξο φεγγοβολάει στα μάτια μου.
Όταν συλλογίζομαι εσένα οπτασία μου
το σώμα ταξιδεύει σε άφθαρτους παραδείσους,
σε αμόλυντα μονοπάτια του κόσμου.
Ταξιδεύει σε ωκεανούς,
η φαντασία μου καράβι,
η πλάνη μου καπετάνιος.
Ξάφνου χάνεται η οπτασία
και βουλιάζει η φαντασία.
Μολυσμένα πόδια πατούν τα μονοπάτια,
αμαρτωλά χέρια κάνουν τους παραδείσους χέρσους
και γκριζώνει το ουράνιο τόξο
και σβήνει ο ήλιος.
Η ξύλινη βροχή
μου τρυπάει το σώμα
κι εγώ βρίσκομαι μόνος εκεί,
στη μέση του δρόμου.
::theos.::
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
