| |
Πολλες φορες οι Αγγελοι τραγουδησαν για μενα στην ερημια του κοσμου.
Κι εγω ο ιδιος Ερημος, ερημος και αναζητησα νομη. Νηστεψα τις λεξεις κι
εθρεψα τη σιωπη για να ισχυσω. Να εξακοντιστω σαν λογχη περα απο την
επιγεια του σκοτους διαδρομη.
Να υψωθει τουλαχιστο ο νους, νά βρει τα διάφανα τα μονοπατια, που οι
σαρκινοι οφθαλμοι δε δυνανται να αντιληφθουν. Κι οπως λεω ειμαι κοντα
και πλησιαζω, ερχεται παλι η τύρβη αγριεμενη, εντος κι αναταραζω τα πιο
ανισχυρα κομματια της μικρότητάς μου, πως εξεγειρονται εναντια στον
ιδιο τους τον εαυτο.
Κι αντι το εγω μου να εξακοντισω και να συντριψω την κενότητά του,
περα απ' την ανθρωπινη, την επιγεια και τη νοερη τη σφαιρα, στεκω
μισοσπασμενος κρικος, σε αλυσιδα υπερβασης νοητη, απο το χωμα στο
στερεωμα σαν κλιμακα αναβασης που ξεδιπλωνει.
Πώς η βοη του κοσμου με ταραζει και τρεμουν τα σημεια κι η πιο
ελαχιστη αδυναμία του υπόβαθρου, ριζωνει και γεννα θεριά. Χολη και οξος.
Με ολους τους τροπους να τα πολεμω, να μαχομαι τον ιδιο μου τον εαυτο.
Αν στην εσωτερη εξαντληση, στα αδοκιμα δεν ισχυσω, ποτε στην ευγενεστερη
ουσια δε θα ηγηθω.
Ουτε Πολεμαρχος λοιπον, ουτε και Στρατηλατης. Ενα ξερο Εγώ που τριζει
με οργη, το καθε ταραγμενο μελος της υπαρξης και με τρομαζει. Ποτε του δε
θα συνθλιβει το Εγώ. Ουτε σε νου υπερβαση να γεννηθω, αναταση ανωτερης
ουσιας. Ολοκληρος μιά σκουριασμενη λογχη που κειτεται θαμμενη και προσ-
δοκα αξινα για να ιδει το φως.
Ξεκινησα ελεγα για Στρατηγος, μα δεν υπηρξα προορισμενος ουτε για απλος
Στρατιωτης. Μα κι αν δεν ημουν ουτε ο ηρωας, μα κι αν δεν ημουν ουτε ο γενναιος,
τοτε ας γινω ο Ικετης, σε Ανικητου τον Οίκο, Στρατηλατη-Οδηγητη και κελευσε και
προσταξε να αναθαρρησω.
Και γονυ κλινω και Σε αποκαλω Βασίλισσα, του Κοσμου Ολου Στρατηγο.
Στου κοσμου τα θηρια, δωσμου τη δυναμη και ρωμη στου βιου την αρενα,
λεοντες Ρωμης να συνθλιψω. Εναντια να παλευω, εναντια στα μεσα, εντος
στα ανισχυρα σημεια. Κι εγω, Βασιλισσα και Μανα μου και Μάννα να Σε
αποκαλω, γιατι με Συντηρεις, με πνευμα άυλο με διατρεφεις.
Και στο Βασίλειό Σου νιωθω, πως αδερφια εχω ποσα και παντα τη θυρα
αυτη θα κρουω με δακρυα και ικεσια. Πως η ταπεινωση ειναι ευωδία που
ευφραινει τους Αγγελους, πως ο αγωνας που ειναι τιμιος τον ιδιο τον Χριστο.
Σε επικαλουμαι Βασίλισσά μου και Υπερμαχε Στρατηλατη, Ενδυσου την
πανλευκη στολη, Αδραξε την ασημενια πανοπλια και Στασου στο πλευρο
των πραων και των ταπεινων της γης, Ανυπερβλητη να προπορευεσαι στη
μαχη.
Υπερασπισου τη νομη Σου Πανάγια των Ουρανων. Προστατιδα της Οικουμενης,
αδιακοπα να Μεσιτευεις. Τειχος Αδιαρρηγο και Προστασια. Ασπιδα Στησου σε
καθε χτυπημα του Λυκου του Νοητου, Λιμενα Προσφυγης.
Η δικη μου πολη περικυκλωμενη, με σαθρα τα τειχη της, ενισχυση και ελεος
προσμενει και παραμυθία, Βασιλισσα Ελευθερωτρια και Οδηγητρια των
Βλαχερνων, Σταυρο να υψωσει. Στερνες αδειες να γεμισει με υδωρ ζωης.
Απο σταρι να ζυμωσει τον Αμνο. Σε αμυνα και επιθεση να ανωρθωθει. Εσυ,
Μανα Του Λογου, τα εφοδια που τελειωνουν, πολλαπλασιασε, οπως ο Αρχων
της Γαληνης, ο ενδοξος Υιος Σου, στο γαμο της Κανα, με δεηση και μεσιτεια.
Πως τα γλυκυτερα ηταν για τελος κρατημενα Αφετηρια. Δωρο Δικο Σου και
ευλογία.
Και αναχαιτισε εχθρο αορατο και ορατο και ορμη, σε καταβοθρα κινδυνευων
να με ριψει. Και Στασου στο πλευρο των πραων και των αγαθων ολης της
Οικουμενης. Νικητηριε Παιανα, στα ανάρμενα Ναυαρχιδα και Υπερασπισμος.
Ηθε αντικρυσμα να βρουν οι λογοι μου στο Κρατος Σου και παρρησια. Στο
Πρόσωπό Σου, το Υπερσεβάσμιο ελπιδα να ατενισω. Βασιλισσα ολης της
Οικουμενης κι ηθε το γονυ της ψυχης, μονο στο γονυ του Ουρανου να γονατισει,
χωρις να συνθλιβει, απ' το υπερλαμπρο της Αγιότητάς Σου, καθως Σε αντικρυ-
ζει, μες στην πενια της ρυπαρότητάς του, Παναμωμε.
Στερεωσε τη θεληση τοσο ψηλα και βυθισε τα απειρα δεινα, την καθε τρωση
στου βορβόρου τα σκοταδια, για να στερεωθει η ψυχη στο θέλημά Σου. Και
στηριξε το χερι μου καθως θα υψωνει τη λογχη που το φοβο θανατωνει !
Ετσι ελευθερα χωρις να τρεμει ο λογισμος, απροσκοπτα χωρις δειλια, με
καθαρο το νου, Βασίλισσά Του να Σε αποκαλει, με ελευθερη και ασκιαχτη τη
βουληση απο την πλανη, το θέλημά Σου να εκπληρωνει. Και κελευσε και
Προσταξε τα τεκνα Σου, Ακαταβλητη στη μαχη.
Και εκμηδενιζεται το σκοτεινο Εγω και καθε του κομματι με τον Πυρηνα Σου
ενωνει. Του κοσμου η βοη συνθλιβεται απ' τη σιγη του μεσα μου γαληνεμενου
κοσμου.
Χωρις να τρεμει πια ο λογισμος, απροσκοπτα χωρις δειλια, με καθαρο το νου,
με βουληση ελευθερη, Βασίλισσά Μου Σε επικαλουμαι και Σε αποκαλω,
μπροστα στο σκαλοπατι του Ουρανιου Θρονου, μελαναυγης, μηδαμινος,
ελπομαι και ιμέρρω κληρο και μερισμα βιοτης επι του κληρου Σου, Πολυ-
ευσπλαγχνε Θεοτοκε, ολοκληρος αδιαλειπτα μιά προσευχη και κλινω γονυ.
ιμέρρω = επιθυμω σφοδρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
