| |
| | Προκαλώντας (την) αίσθηση |  | | |
Και κάπως έτσι την πούλησα κι εγώ την ψυχή μου – αν δηλαδή η ψυχή είναι τελικά αυτή η έμφυτη κλίση προς κάποιο σκοπό, ένα σύνολο ιδεών, ίσως ονείρων, που για κάποιον ανεκδιήγητο λόγο νιώθουμε σαν να έχουμε κληρονομήσει. Όχι κατανάγκην από τους προγόνους μας, αν και –θεωρητικά πάντα- θα μπορούσαμε να πούμε πως οι πρόγονοί μας δεν είναι εξ’αίματος αλλά εξ’ιδεολογίας. Αν λοιπόν η ψυχή είναι τελικά αυτές οι σκέψεις που κουβαλάνε κάθε φορά που μας επισκέπτονται μια δόση ανδρεναλίνης, τότε ναι την έχω πουλήσει την ψυχή μου.
Νιώθω τα δάχτυλά μου να πονάνε καθώς χτυπάω με δύναμη τα πλήκτρα του υπολογιστή για να σχηματίσω την λέξη ‘ψυχή’. Κάποτε έγραφα αυτή τη λέξη με δάκρυα, κάποτε την έφτυνα στο χαρτί μ’όλο τον πόνο της ψυχής μου. Τώρα προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από αυτήν, λες και μπορεί μια οθόνη να σε χωρίσει από τον ίδιο τον κόσμο σου. Δεν πιστεύω πια στη ‘σωτηρία της ψυχής’ γιατί η δικιά μου έχει μεταφερθεί στο πιο σκοτεινό μέρος του εγκεφάλου. Δεν νιώθω τίποτα πια χωρίς το μυαλό μου. Ανακυκλώνω όλα τα σκουπίδια που έχω μαζέψει μέχρι να βρω την πιο φρικιαστική σκέψη για να μπορέσω να νιώσω έστω αηδία. Καμιά φορά χρησιμοποιώ τη μνήμη μου για να επαναφέρω τις στιγμές μας. Καμιά φορά συνειδητοποιώ πως τελικά όταν διαγράφεις κάτι πρέπει αυτόματα να αδειάζεις και τον κάδο. Βιάζομαι, βλέπεις, να απαλλαχτώ από την καταστροφική επιρροή σου.
Και κάπως έτσι την πούλησα κι εγώ την ψυχή μου. Πίστευα κάπου μέσα μου πως αν την πουλούσα θα αγόραζα εσένα, πως θα αγόραζα πίσω τη φοιτητική ζωή που πουλήσαμε για την ‘τιμή’ μας. Νόμιζα πως ήθελα να ανήκω σε σένα, κι έτσι έπαψα να ανήκω στα –σύμφωνα με σένα πάντα- ‘κλεμμένα ιδανικά’ μου. Ιδανικά, θα έπρεπε να είχα τρέξει πίσω από ό,τι έχω αφήσει, πίσω από τα ίχνη της ξεθωριασμένης αστερόσκονης που μου έδειχνε το δρόμο της επιστροφής. Πίσω σε ό,τι μου έχει λείψει. Κάποτε έγραφα την καταραμένη λέξη ‘καρδιά’ με ‘κ’ κεφαλαίο. Με έχεις παρασύρει, Καρδιά μου. Μαζί και την καρδιά μου (αν τελικά η καρδιά είναι συνώνυμη με την ψυχή μας). Κι εγώ ξεφτιλίζομαι τώρα στις αγορές και τα παζάρια, πουλώντας το κουστούμι μου, το πλαστικό πρόσωπό μου, τους ‘καλούς μου τρόπους’.
Εγώ κι εσύ καρδιά μου δεν μιλήσαμε ποτέ την ίδια γλώσσα. Μόνο τα σώματα μας μιλούσαν ερωτικά τα βράδια. Οι ψυχές μας όμως; Οι ψυχές μας; Ίσως τελικά να είχα ερωτευτεί το μυαλό σου. Τώρα θα μου πεις, πάντα το μυαλό δεν είναι που μας στήνει παγίδες;
Σε σκέφτομαι να μου αφήνεις ένα σημείωμα πως έχεις ήδη φύγει. Σουρρεαλιστική η σκέψη. Με πονάει όμως, πυροδοτεί για μερικά δευτερόλεπτα τη χαμένη ψυχή μου. Κι ύστερα νιώθω μια αμβφίβολη, ένοχη ευχαρίστηση, μιας αίσθηση μερικής ελευθερίας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
giannis0911
08-11-2012 @ 21:54 | Οι αισθήσεις είναι που στήνουν τιςπαγίδες πάντα. Μας ξεγελούν ενίοτε. Είναι που μέσα από αυτές νοιώθουμε το ευχάριστο και το δυσάρεστο. Όμως καθένα από αυτά, βλέπεις, δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με το σωστό ή το λάθος , με το καλό ή το κακό. Εδώ είναι που ο λόγος , η λογική , πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο πάντα, γιατί μεσα από τις συγκρίσεις φτάνει σε ασφαλείς κρίσεις και έχει το ρόλο του οδηγού.Μα πως να αντιταχτείς φορές στη φύση σου που διψάει ολάκερη; | | monajia
09-11-2012 @ 06:35 | ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ........................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
