θυμάσαι το σκάφος στο χιόνι ;
μας είχε πάρει εκείνη η κατηφόρα
και χαμπάρι δεν πήραν
που θα σκοτωνόμασταν ...
θα σπάζαμε τα κεφάλια μας τότε ...
τι είπες ;κρατήσου!
και κείνη η μεσούλα σου
δαχτυλίδι ..τι θα κράταγε...
έκανε στροφή το δέντρο
ευτυχώς...
θυμάσαι το ποδήλατο
και το κονσερβοκούτι;
έμαθες ...έμαθες ..έμαθες
δε σε κρατάω ...
κι όταν μας γελασε
το κόκκαλο
απ'το γόνατό μου
έριξες σάλιο
για τη μόλυνση...
θυμάσαι το πρώτο μεθύσι μου;
ρεζίλι θα γινόμασταν
αν δεν με παιρνες έξω
να απαλλαγώ
από τα επιπλέον ...
-μη μασάς ρε !καλύτερα
σε μένα παρά στον έρωτα σου
αύριο....
μα τι φιλοσοφία...μια σταλιά παιδάκι
και τα ξερες όλα...
και τώρα δεν μπορώ να πω...
του αοράτου η παρουσία σου
ασπίδα...
κι εγω να ψαχνω δυόσμο
να σου βρω για να δροσίσουμε
την καπνισμενη σου ανάσα
αρχιδια το κοψες και συ...
εντέλει λίγα χρόνια
ήτανε μόνο η απουσία σου...
μετά ξανάπλωσες φτερά
να με καλύψεις...
