| |
Ξημερώνει αργά
και ο Σείριος φωτίζει
τα θυμάμαι όλα αυτά
όλη η θάλασσα ροδίζει
Σε θυμάμαι σαν χθες
που καθόμουν σιμά σου
το χαμόγελο νιώθω
την αφή τα άγγιγμα σου
Μες στα μάτια με κοίταζες
με τα βάχ και τα άχ σου
και σου έλεγα σκάσε
μα εσύ το χαβά σου
Το τελευταίο αυτό βράδυ
οι ψυχές μόνο μιλούσαν
με το χάραμα που ρχόταν
οι αισθήσεις θα σιωπούσαν
Μα το άλλο πρωί
τις καρέκλες σαν είδα
έλειπες δεν ήσουν εκεί
μου λασκάρισε η βίδα
Τις καρέκλες κοιτώ
και θυμάμαι εσένα
που για μένα ήσουν
το ονειρεμένο νούμερο ένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
