| |
Η διάγνωση του ήταν (και παραμένει) ψυχωτικό σύνδρομο
Έρχονταν από τα Βόρια προάστια που ζούσε, στο κέντρο να πάρει τα φάρμακα του από εμάς, γιατί ήμασταν φίλοι.
Βασικά αυτό το φίλοι πάει να πει ότι δεν τον κοιτάξαμε στραβά ποτέ, δεν μας φάνηκε κάτι περίεργο στη συμπεριφορά του και γενικά του φερθήκαμε απλά φυσιολογικά.
Νομίζω ότι το να φερθείς φυσιολογικά σε κάποιον, με τέτοια διάγνωση, είναι μια απαραίτητη και ικανή συνθήκη ώστε να σε θεωρεί φίλο.
Τώρα θα μου πεις το ότι δεν είσαι εχθρός, σε κάνει φίλο?
Τέλος πάντων, έτσι πήγαν τα πράγματα ως τώρα.
Κάποια στιγμή , κι αφού γνωριζόμασταν πάνω από 5 χρόνια, πιάσαμε την κουβέντα για το αν η ψυχασθένεια είναι κληρονομική ή επίκτητη.
Εγώ δεν ήξερα, εκείνος υποστήριξε πως είναι ένας συνδυασμός και των δύο.
Μετά είπε την ιστορία του…
Πως ο μπαμπάς του ήταν μπάτσος και μικρό τον έδερνε, του έκανε φάλαγγα στα πόδια, αλλά για πλάκα…
Μέχρι που μια μέρα του είπε
-Κουράστηκα ρε να σε δέρνω!
Κι ο αδερφός του, καλό παιδί κατά βάθος, αλλά τον είχε μαχαιρώσει 2 φορές.
Όχι τίποτε σοβαρές μαχαιριές, λίγο στο δεξί χέρι η μια και στο αριστερό η άλλη.
Ευτυχώς ο αδερφός έφυγε για Αθήνα μια μέρα αλλά εκεί πήγε σε κάτι γυμναστήρια να γίνει τούμπανο και από τα φάρμακα σάλταρε κανονικά.
Έμελε όμως σ εκείνον να τον προσέχει και να τον βγάζει βόλτα, όσο ήταν σαλταρισμένος… ο αδερφός που τον μαχαίρωνε για πλάκα και ύστερα μετάνιωνε και ζήταγε συγνώμη.
Σπούδασε ναι, αλλά δουλειά δε βρήκε, αυτό μας έλειπε.
Έπιασε όμως δουλειά στο 131 (πληροφορίες τηλεφωνικού καταλόγου)
Και μπιιιιιιπ το τηλέφωνο
Όλη μέρα…
Μπιιιιπ
Όλη νύχτα…
Λύπη, θυμός, χρόνια καταπίεσης, όλα στο σέικερ του μυαλού…
Αλλά ο ήχος του κέντρου πάντα εκεί
Μπιιιπ !
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
