| |
aridaios
29-11-2012 @ 01:23 | Αργά μα σταθερά, σου ανοίγω την πόρτα.
Σε ελευθερώνω..........
Έτσι κι αλλιως σ' έχω φυλακίσει μεσα μου...... ::rock.::
ΥΠΕΡΟΧΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ
ΚΟΠΕΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ::rock.:: ::rock.:: | | Tessi
29-11-2012 @ 09:47 | ::up.:: ::up.:: | | aprobleptos
29-11-2012 @ 14:23 | Είναι που δε φρόντισα να περιορίσω τα πρώτα.
Είναι που φρόντισες μη μου λείψουν τα δεύτερα.
Και τώρα στέκεσαι απένατι
με μια τεράστια τρύπα στο στήθος
απ όπου δραπέτευσε ο έρωτας.
Τα χέρια μου σε διαπερνούν
χωρίς πια να σ αγγίζουν.
Αργά μα σταθερά, σου ανοίγω την πόρτα.
Σε ελευθερώνω..........
Έτσι κι αλλιως σ' έχω φυλακίσει μεσα μου......
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ! ΤΑ ΕΙΠΕΣ ...ΟΛΑ...!!! ::hug.:: ::rock.:: ::theos.:: | | ΛΥΔΙΑ_Θ
29-11-2012 @ 15:54 | ::yes.:: ::yes.:: | | κώστας νησιώτης
29-11-2012 @ 16:03 | Πολύ καλό ποίημα, Καίτη | | Μαυρομαντηλού
29-11-2012 @ 17:21 | Μήπως τελικά διαβρώθηκες
από την υγρασία των ανάλγητων φιλιών μου
και τις πολλες βροχές, από τοσα παραπονα.
Είναι που δε φρόντισα να περιορίσω τα πρώτα.
Είναι που φρόντισες μη μου λείψουν τα δεύτερα.
Και τώρα στέκεσαι απένατι
με μια τεράστια τρύπα στο στήθος
απ όπου δραπέτευσε ο έρωτας.
Ο ΕΝΑΣ ΟΛΟ ΦΙΛΙΑ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΟΛΟ ΠΑΡΑΠΟΝΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;
ΣΤΡΙΜΕΝΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΛΛΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::sneak.:: ::oh.:: ::oh.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
