| |
Σαν παλιό κάστρο, οχυρό ερειπωμένο
αφημένο στον χρόνο
Κουφάρι αδειανό
κι η πραγματικότητα
περνάει εντός μου
όπως ο παγωμένος άνεμος.
Που να προβάλω αντίσταση πια?
Ποιόν εχθρό να πολεμήσω?
Έπεσε η πόλη μας
Οι πολεμιστές λαβώθηκαν,
αποσύρθηκαν
Δεν έχουν καιρό για περιπέτειες
Και καθώς στρέφω το βλέμμα μακριά
από το θράσος και την αλαζονεία των νικητών,
μακριά από την παραίτηση των νικημένων
καθώς δεν μένει πια μια γωνιά ελεύθερου ουρανού
να κρατηθώ
τότε το μυαλό αρχίζει τις περίεργες διαδρομές
να βρει το καταφύγι του μύθου
να ξαποστάσει
Εκεί που κατοικούσε η ψυχή
Στης τρέλας και της ανάγκης την φωλιά.
Παρέα με τους κύκλωπες και τα γουρούνια της Κίρκης
με τα στοιχειά και τους αλαφροΐσκιωτους
Κι έρχεται ο Άρης με την κατάμαυρη γενειάδα του,
κάθεται πλάι πλάι με τον γιο της καλογριάς
ανάβουν το τσακμάκι τους
και φεγγοβολά η Ρωμιοσύνη
Μα έρχονται όσο βραδιάζει κι άλλοι
και παίρνουν την θέση τους γύρω από την φωτιά
Ο Σωκράτης με λίγο κώνιο στην τσέπη του για ώρα ανάγκης
Ο Πυθαγόρας που σκαλίζει με το ραβδί του
σχήματα στο χώμα.
Ο Πατροκοσμάς με γεμάτο τον ντροβά κυπαρισσόμηλα
Έρχονται όσοι αφήσαν αχνάρια πάνω στην γη,
όσοι χαθήκαν στα σκοτάδια
Έρχονται οι γριές με τα μπαλωμένα μαυρόρουχα
και λένε τα παλιά τα παραμύθια
με τους δράκους και τα παλικάρια
που τα κόβουν σε χίλια κομμάτια
και εκείνα πάλι ζωντανεύουν
γιατί μια αγαπημένη ή μια μάνα
μπορούν να νικήσουν ακόμη και τον θάνατο
Μαζεύονται τα αγρίμια όλα
σιμά στον κύκλο της φωτιάς
Γλυκαίνει η νύχτα
μαλακώνουν οι ψυχές
Κι ένα αψύ χαμόγελο
σβήνει τον πόνο
από το πρόσωπο των αδικοσκοτωμένων
Τότε είναι που τα λόγια
γίνονται ολόισια
και στα βλέμματα λάμπουν οι φλόγες απόκοσμα
Τότε είναι που βγαίνεις από το παραμύθι
κι έρχεσαι δίπλα μου
να μου κρατήσεις το χέρι
Εμένα που ΄μαι
άδειο κάστρο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
