| |
τα δάχτυλα κονδυλοφόροι της στιγμής
σαλέυουν να σ' αρπάξουν κόρη της Αυγής
στο όνειρο μέσα σαλπάρει η φωνή που στ' αμπάρια σκλάβα ήταν, μερτικό
τον ήλιο της σπηλιάς σαν ξεκουνάνε οι γλάροι κι οι αλμύρα σιδεριά
επάνω στο φεγγάρι.
κι είναι αλήτισσας ψυχής το χάδι που βαραίνει
όσα χτυπάει μια καρδιά
που έχει γίνει ξένη
Ξεμακράινει από τα μάτια μου ο γυαλός
αλλίως ξεκίνησα και έγινα αλλιώς
με την ψυχή σε αγαπησα
σαν αιτός και σαν παιδί
ήταν χειμώνες οι ώρες της φωτιάς
και τα ξύλα της άδειας μοναξιάς
τρύπιο παλτό
για να περνάς μες την ηχώ μιας πατρίδας
του απέναντί σου καθρέπτη
το ψωμί ήταν λιγοστό
μα η αγάπη έπιανε βουνοκορφές με ήλιο και θεό
και μια ανάσα λίγο πιο μέσα δειλά να ξαποστάσει στο αντάμωμα του φόβου....
Είχα μνήμες από κεινες που χορεύουνε ταγκό υπόσταση κι αστείο τσέπης , για να χωρέσουν
την αφεντιά όλου του Εγώ..
δυο υπέροχες ματιές σαν καυτό βαλς στον ουρανό
με βήματα τα αστέρια και χιλιάδες , τρισεκατομμύρια σκέψεις
στου ονείρου το πηθάρι έχουν κρύψει το φεγγάρι
κι άλλα λόγια τώρα λένε
οι φωτιές να μη τους καινε
ντεμέκ οι δήθεν ανέραστες ερινύες
ένα είχα πλέξει ξέρω
μαξιλάρι να σου φέρω
με τα δάκρυα της Σελήνης
αχ ανάσα της να γίνεις
πήρα χρώμα ωκεανού μου
και του πιο κρυφού φιλιού μου
αεράκι να σου φέρω
πείσμωσα
θα τα καταφέρω...
Ναι θα τ ακαταφέρω να σου θυμίσω πως είναι να σε αγαπώ!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
