| |
ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ.
Ώρες χτυπούσε η βροχή το σώμα του καλοκαιριού
όπως χτυπάει ένας τυφλός με τη μαγκούρα του τον Ήλιο
κι ύστερα άναψες μια κέρινη σιωπή μέχρι το χάραμα
να ζεσταθείς.
Οι λέξεις που δεν είπαμε
οι λέξεις που σκεφτήκαμε
ο νους που ήταν φιτίλι
κι έπειτα πάλι απ’ την αρχή να εξηγείς
γιατί γεννιέται ένα γιατί
κάθε που απουσιάζει ένας λόγος
Και η γιαγιά συνέχιζε την ιστορία του κόσμου
τα παιδιά καθόντουσαν με προσοχή μπροστά στο τζάκι.
Εγώ στο πλάι σου τα μάντευα
κι έφτιαχνα άλλους κόσμους δικούς μου
από φίλντισι και συντροφιά
και προσπαθούσα να σου εξηγήσω
πόσο ανταριάζει η μοναξιά
όταν τη λένε αγάπη
Ώρες χτυπούσε η βροχή.
Το τζάμι μου αντιστεκόταν.
Η κέρινη σιωπή σου σιγόκαιγε
και σφράγιζε τον φάκελο μνήμη
με το αποτύπωμά της
Καμιά φορά αναθυμιέμαι το δέσιμο της νύχτας
με το μέσα μας
τη μέρα να λύνεται ωσάν πολύχρωμος χαρταετός
και πίσω της να τρέχουμε με τα χέρια μας δεμένα
Εμείς
Αλήθεια σ’το λέω.
Αν πάλι με την ίδια παιδική παρόρμηση
θα’ πρεπε να αγαπήσω
Εκείνο το ενήλικο παιδί θα διάλεγα
που έχει το όνομά σου.
Α.Γ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
