| |
ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΣΟΥ ΦΟΡΟΥΣΕΣ
Το βράδυ εκείνο που φυγες τα νιάτα σου φορούσες
και φάνταζες ανίκητη σαν να οπλοφορούσες
Το κόκκινο το στόμα σου γαρύφαλλο ανοιγμένο
πως θα γυρίσεις μου ταξε κι είπα ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Χάθηκες σαν την αστραπή μες τη ρωγμή του ΄χρόνου
κι από μιά νύχτα προσμονής έγινε νύχτα πόνου
Του γυάλισαν τα ρούχα σου του Μαύρου Καβαλλάρη
και κει στου δρόμου τη στροφή χύμηξε να στα πάρει
Αν ήξερα το λόγο σου πως δεν θα τον κρατήσεις
κουβέντα θα σου έπιανα για να καθυστερήσεις
Να βαρεθεί η Μοίρα σου το 'ασκοπο καρτέρι
Του Καβαλλάρη τ' άδικο να μη σε βρει μαχαίρι...
Χάθηκες σαν την αστραπή μες τη ρωγμή του χρόνου
κι από μιά νύχτα προσμονής 'εγινε νύχτα πόνου
Του γυάλισαν τα ρούχα σου του Μαύρου Καβαλλάρη
και κει στου δρόμου τη στροφή χύμηξε να στα πάρει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
