| |
| | Μεγαλωνοντασ |  | | |
Στα άδεια πατώματα κοιτάζω τις νύχτες να κυλούν
να ρέουν σε άλλες νύχτες.
Της φύσης το ομοίωμα που ήρθε να γεννήσει και να καταστρέψει
στην αγκαλιά τους με παίρνουν οι τυφώνες
ασταμάτητη δύναμη μέσα στις δύο μου γροθιές.
Ανάμεσα στη λογική και στο ιερό χάνονται οι έννοιες
γίνομαι κι εγώ μπλέ μέσα στο μπλέ του ουρανού.
Κι έρχομαι ξανά και ξανά για να ξεχρεώσω την ίδια αμαρτία
που πάνω της έσταξε το δικό μου αίμα
και με αίμα προσπαθώ εδώ και αιώνες να πληρώσω.
Κύκλους σχηματίζει η μορφή μου
-πώς σε λένε;-με λένε Άνθρωπο.
Μπορεί αυτή η θνητότητα να αγκαλιάσει το σκοτάδι
μπορεί τα γυμνά μου χέρια να εγκλωβίσουν τον αέρα;
Γεννήθηκα για την αναγέννηση των χρωμάτων
πέταξα το πράσινο και το κίτρινο στις άκρες του ορίζοντα
έβαψα με κόκκινο τα χαμένα όνειρα της ιστορίας
κι ακούμπησα το άσπρο σε όλα τα σημεία του ουρανού
για να μη χάνομαι οταν ταξιδεύω.
Γεννήθηκα για την καταστροφή και σκάβω λάκκους κάθε μέρα
θάβω μέσα ζωντανές αλήθειες και τις σκεπάζω με φτυάρι και νερό.
Κάντε ησυχία! Κοιμούνται βαθιά στο χώμα οι εποχές...
Με μικρά μαχαίρια σκαλίζω τις γωνίες του κόσμου
μέχρι ν ακουμπήσω κόκκαλο, να το τρυπήσω, ακόμα πιο βαθιά, ακόμα πιο βαθιά.
Οι φόβοι μας διαστήματα κενού ανάμεσα στο σύμπαν
μεταφέρονται από πλανήτη σε πλανήτη
κι αλλάζουν τροχιά τρυπώντας τα σύννεφα.
"Μάθε να περπατάς, μάθε να μιλάς, μάθε να φιλάς, μάθε να φέυγεις, μάθε να αγαπάς, μάθε να σκοτώνεις"...
Κούφια σώματα στις κορυφές των βουνών καίγονται στις φωτιές της λύτρωσης.
Κουβαλούν τον ίδιο βράχο κάθε μέρα, κάθε νύχτα μέχρι να τον ακουμπήσουν στο τέρμα
το τέρμα που δεν υπάρχει.
Γεμίζουν τις κανάτες με νερό, με νερό, τις κανάτες που δεν έχουν πάτο.
Μη μου ζητάς να αλλάξω τον κόσμο, μου δωσες μόνο χώμα, έχεις ξεχάσει το νερό
και με χέρια στεγνά και βρώμικα μαζεύω χρόνο για να σε ξεπληρώσω
για τις μεγάλες σου χάρες, επειδή ξημερώνει και βραδιάζει, επειδή στο κόκκινο σταματάω και στο πράσινο περνάω.
Μα δε γνωρίζεις, δεν το ξέρεις πως μαζέυω δύναμη από τότε που άνοιξα τα μάτια μου
προετοιμάζομαι αθόρυβα και σφίγγω τα δόντια μου
γιατί θα ρθει η ώρα που θα ρίξω μια γερή γροθιά στο χάρτινο κόσμο
θα τον σκίσω στα δυο να αντικρίσω αυτό που βρίσκεται από πίσω,
πίσω από το ψέμα.
Και απαλλαγμένη από την βρώμικη θνητότητά μου
θα αγγίξω το ιερό της λύτρωσης,
θα ξυπνήσω από το όνειρο,
θα αγκαλιάσω επιτέλους για πρώτη φορά την πραγματικότητα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Vincent
09-12-2012 @ 20:08 | Είναι πραγματικά υπέροχο, Βαλέρια ένας και ένας οι στίχοι σου! Ευχαριστούμε
Κάντε ησυχία! Κοιμούνται βαθιά στο χώμα οι εποχές...
Με μικρά μαχαίρια σκαλίζω τις γωνίες του κόσμου
μέχρι ν ακουμπήσω κόκκαλο, να το τρυπήσω, ακόμα πιο βαθιά, ακόμα πιο βαθιά.
Μάθε να περπατάς, μάθε να μιλάς, μάθε να φιλάς, μάθε να φέυγεις, μάθε να αγαπάς, μάθε να σκοτώνεις"...
Κούφια σώματα στις κορυφές των βουνών καίγονται στις φωτιές της λύτρωσης.
Κουβαλούν τον ίδιο βράχο κάθε μέρα, κάθε νύχτα μέχρι να τον ακουμπήσουν στο τέρμα
το τέρμα που δεν υπάρχει.
Και πάλι μπράβο! | | Vicky mouse
09-12-2012 @ 21:26 | Καταπληκτικό δημιούργημα............συγχαρητήρια ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | aridaios
10-12-2012 @ 00:04 | Γεννήθηκα για την αναγέννηση των χρωμάτων
πέταξα το πράσινο και το κίτρινο στις άκρες του ορίζοντα
έβαψα με κόκκινο τα χαμένα όνειρα της ιστορίας ::rock.::
Καταπληκτικό ::theos.::
Μπραβω Ποντιεσαααααα ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
