| |
κάπου στων δρόμων τα στενά
των λαβυρίνθων που περνάς
σβήνουν τα άστρα τ’ ουρανού
σε κάποια άκρια του νου
σβήνουν οι μέρες και πενθούν
όσες θα φύγουν και θα ‘ρθούν
όσες βουβές μες τη σιωπή
δίχως εσένα θα ‘ναι εκεί
μια πλατεία η μοναξιά
κρύα, η πιο κρύα παγωνιά
πέτρωσε τ’ όνειρο κι εμείς
γίναμε αγάλματα θαρρείς
και γύρω ο κόσμος, οι φωνές
σ’ αυτό το σύμπαν τ’ αχανές
χωρίς θεό και μιάν ευχή
στέκουν σε στάση προσοχή
χτυπούν τα τύμπανα της μοίρας
κι αυτό το βλέμμα σου της πείρας
βαρύ στους ώμους σου φορτίο
γίνεται κάποτε κι αντίο
και στη ζωή σημειωτόν
των οραμάτων των αχνών
υπό τις τυμπανοκρουσίες
οι νότες φτιάχνουν μελωδίες
σ ένα ανελέητο παιχνίδι
που σε τυλίγει σαν το φίδι
εσύ μπροστά στο δηλητήριο
λες πως κρατάς το ελιξίριο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
