| |
Απόψε κλαίει πάλι ο ουρανός
κλαίω κι εγώ κι αναρωτιέμαι
ποιός είναι τάχα ο λογικός
σ' αυτήν τη λάσπη που κυλιέμαι.
Αθάνατος δεν είμαι και πεθαίνω
ποτέ δε θέλησα να γίνω βασιλιάς
μικρός κι ασήμαντος θα παραμένω
κι είμαι καρπός μιας μαύρης φαμελιάς.
Τα δίχτυα μου μονάχος τα μαζεύω
πότε με όνειρα και πότε με θυμό
δεν έμαθα ποτέ να αφεντεύω
και ούτε κοίταξα στα μάτια το Θεό.
Τα λόγια μου τα έχω μετρημένα
κι έχω τον έρωτα δεμένο με σκοινιά
δε συμφωνώ με των ανθρώπων τα γραμμένα
μα τις κουβέντες μου τις λέω φωναχτά.
Δεν είμαι όνειρο εγώ μα κάτι άλλο
κάτι σαν αίνιγμα κλειστό και μυστικό
σα μια φωνή στα στόματα των άλλων
και σαν παιδί που έχει μείνει μοναχό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
