| |
σαν τις ψιχάλες της βροχής σε καταιγίδα
που ψάχνουν για να βρούνε γη
να βρουν πατρίδα
κυλούσαν μέρες στη σιωπή
χωρίς ελπίδα'
ώσπου σαν άνθος της αυγής, όταν σε είδα
που χε το γέλιο σου πνοή
όπως τα λίγα
μες στη δική μου τη ζωή
μια ηλιαχτίδα
έριξες κι έγινε η βροχή, σ’ ένα χωράφι
χαρά, μια νότα μαγική
μίαν αγάπη
κι από τη κάθε τη στιγμή
χάθει τ' αγκάθι'
κι απ’ έξω ο κόσμος να βοά, απελπισία
πίσω απ’ το γέλιο το ρηχό
που η υποκρισία
με ύφασμα φανταχτερό
ντύθει κυρία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
