| |
Δεν σε πονάω. Ενα μυστήριο παραμένεις
Κλειστό παντζούρι ερμητικά σε μέρα καλοκαιρινή, ηλιόλουστη
Μπορεί στους άλλους, που δεν ψάχνουν, να αρκεί
ένα πλατύ χαμόγελο, λίγη κουβέντα, κάποια οικειότης
Όμως σε σένα, που μια κλαις, μία γελάς
τι τάχα λέει το κύμα το θωλό που σε σηκώνει?
Τώρα ψηλά, αύριο στα βράχια την ορμή του
που ξεσπά και σε πληγώνει?
Κι εσύ ξανά, χαμογελάς, κι όλο ζητάς,
τι τάχα θες, ποιός να το ξέρει?
Μέρος του κύματος, αφρός περαστικός, λίγη ηδονή
σαν νιώθεις πως η θάλασσα σε άγγιξε
σαν ξέρεις πως η δίνη σε παρέσυρε
κι όμως η νιότη σου δεν άλλαξε
Μόνο την πίκρα πως ο λογισμός θα φέρει
Γιατί σαν σκέφτεσαι πως είσαι μέρος
ενός κόσμου που ανασταίνεται και σβύνει
νιώθεις το βάρος μίας ευθύνης αναλλοίωτης
Ούτε η πίκρα, ούτ΄ο αφρός, ούτε η δίνη
είναι σε θέση να σου λύσουν το μυστήριο
Είσαι εσύ - είσ΄ένας κόσμος,
μία ζωή μία οικουμένη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
