| |
Ένας άνδρας ήτανε, πολέμου βετεράνος
Ιράκ, Αφγανιστάν, Βοσνία, Σομαλία
Ανθρώπους πληρωνόταν, στο θάνατο να στέλνει
Να ζήσει οικογένεια και παιδιά, πίσω εις τις ΗΠΑ
Κάποια μέρα τον εστείλανε, γράμμα οι ανωτέροι
Του’λεγαν πως πίσω τον στέλνει η πατρίδα
Τα πράγματα περίχαρης, έβαλε στη βαλίτσα
Τουφέκι πίσω άφησε και την χειροβομβίδα
Σαν έφτασε στο σπίτι του, μέγα κακό τον βρήκε
Τη μάνα, ζώντανη δεν πρόλαβε να δει
Τον είπανε πως πέθανε ένα μήνα πριν έρθει
Δεν τον ενημερώσανε μην στεναχωρηθεί
Οι τράπεζες, το σπίτι τους, γοργά ζητάν να πάρουν
Και το παιδί αρρώστησε, βαριά αρρώστια έχει
Την γυναίκα του την απολύσανε γιατί διαμαρτυρήθει
Όταν μια μαύρη δέρνανε, ένα αφεντικών ασκέρι
Στο κράτος έτρεξε, ο φαντάρος σαν τρελός
Βοήθεια απ’τους προύχοντες, γονάτιστος να πάρει
Κι εκείνοι την πόρτα του κλείσανε στα μούτρα
Τζάμπα τόσες θυσίες για των αστών τη χάρη
2 μήνες ύστερα, ο γιος τους έχει πεθάνει
Και το ζευγάρι πια μαζί έξω στους δρόμους μένει
Γυναίκα, όμορφη, ξανθή, πόρνη αυτή έχει γίνει
Κι ο άντρας καθημερινά, βότκα δυο λίτρα πίνει
Ήρθε ένας πλούσιος, φραγκάτος, δυνατός
Την γυναίκα πλήρωσε μαζί του αυτή να πάει
Αμάξια, κοσμήματα, ωραία χρυσαφικά
Έταξε, αυτή θαμπώθηκε, τον άλλον παρατάει
Ακούει κάθε μέρα, κουστούμια να μιλάνε
Το χρόνο των λαών, με ρόλεξ να μετρούν
Κι ο ίδιος νοιώθει το άδικο βαθειά να τον καίει
Να γίνει ένας κι’αυτός, απ’αυτούς που αντιδρούν
Μια μέρα άγαρμπα ένα χέρι τον σηκώνει
Απ’την χαρτόκουτα που ίδιος μέσα βρισκόταν
Και δυο χαστούκια στα μούτρα του τον ρίχνουν
Φαίνεται πως ο φίλος μας, πέρασε λάθος πόρτα
Παιδιά περνούν, τον βλέπουνε και του χαμογελούν
Λεμόνια και ντομάτες οι φασίστες τον πετάνε
Οι Χρίστιανοί, για την φτώχια τους αυτόν καταδικάζουν
Και οι δάσκαλοι, καθήγητές, στις σόλες τους τον έχουν
Όλοι πλέον τον ξέρουν σαν τον Jack τον βετεράνο
Εκείνον που πολέμησε σε Ιράκ και Σομαλία
Μονίμος μ’ένα πράσινο, τζακετ στρατιωτικό
Και μ’ένα χακί, παραλαγής παντελόνι
Κι αυτό για μέρες συνεχίζεται, στην πόλη του μέγα μήλου
Εκεί που οι ρεκλάμες, τα μάτια τα θαμπώνουν
Και οι γυναίκες γίνονται βορά αρπαχτικών
Για λίγα χρήματα εκεί, τον κώλο ξεγυμνώνουν
Μέχρι που έρχεται μια μέρα ένα σημάδι
Ένας μπάτσος ολόλευκος έναν μαύρο δέρνει
Τότε ο βετεράνος, κόκκινος απ’το θυμό
Με μία του λαβή, τον μπάτσο στο διάολο στέλνει
Ορμάνε άλλοι τέσσερις να πέσουν να τον φάνε
Εκείνος τρέχει και γοργά τους αποφεύγει
Τότε τα όπλα βγάζουνε οι μπάτσοι και του ρίχνουν
Και μέσα στο αίμα σε λίγο, ο Jack, ο φίλος μας πέφτει
Εκεί που ήτανε ο Τζακ, ένας ζητιάνος πάει
Και το τζάκετ από πάνω του, του παίρνει
Την πέτρα που στα χέρια του κράτουσε τόση ώρα
Στους μπάτσους γυρνά και την πετά κι αρχίσει κι αυτός να τρέχει.
Αμέσως λαός σηκώθηκε, τον ζητιάνο να σώσει
Σαν αλυσίδα το σώματα, μπροστά του παρητάξαν
Και ξεπροβάλει από ψηλα, το σύμβολο του αγώνα
Ορμάνε όλοι τους μαζί, τους μπάτσους να πατάξουν
Το σύμβολο δεν ήταν σφυρί και το δρεπάνι
Ήταν ένα τζάκετ, χακί χιλιοφορεμένο
Όμως τη δύναμη αυτή, σφυριού και δρεπανιού
Τη δύναμη αυτή, λαού αντανακλούσε!
Κι όλοι έχοντας στην μνήμη, το βετέρανο τζακ
Αυτόν που το κράτος τους, τόσο ύπουλα κορόιδεψε
Σπάσανε την είσοδο του Empire State Building
και κόκκινη σηκώσανε σημαία στην οροφή
Και όλοι θα θυμούνται τον τζακ τον βετεράνο
Αυτόν που τόσο άδικα και ύπουλα σκοτώσαν
Προστατεύοντας έναν άστεγο, απ’του κράτους το θυμό
Δέχτηκε στην πλάτη του τέσσερα μαύρα βόλια
Όσο για τη γυναίκα του, αυτή έχει χαθεί
Μέσα σε ψεύτικες ανάγκες και υλικά
Και έζησε μια ζωή, με την λευκή κυρία
Μέχρι που μόνη πέθανε στο σπίτι μια βραδιά
Κι εσύ μικρέ μου φίλε που το ποίημα διαβάζεις
Κάτσε καλά και σκέψου πόσο εύκολα ξεχνάς
Τον τζακ θυμήσου, όταν απ’το σπίτι σου θα βγεις
Και δώστου μια βοήθεια την επανάσταση να στήσει
Γ.Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
