| |
Ξυπνούσα πάντα πιο πρωί, σχεδόν χαράματα
για να μπορώ να σε κοιτάζω που κοιμόσουν
κι όλο σφιγγόμουν σαν παιδί πάνω στο σώμα σου
λες και θα σ’ έπαιρνε το φως και θα χανόσουν.
Κι εκεί στην πόρτα με συνόδευε το χάδι σου
στις μακρινές που ξεκινούσα διαδρομές μου
κι ένα φιλί σαν φυλαχτό που με προστάτευε
μέσα στη φλόγα του μυαλού και του πολέμου.
Τα κρύα βράδια που σε κράταγα στα χέρια μου
και σου μιλούσα για ζωή κι ελευθερία,
“ποιος ζει ;” με ρώταγες συχνά “ποιος είν’ ελεύθερος
και ποιος χαράζει ολομόναχος πορεία ;”.
Εγώ χαμήλωνα το βλέμμα μου και σώπαινα
κι απ’ τους λυγμούς να πάρω ανάσα δε μπορούσα
και με τα χείλη σου μου στέγνωνες τα βλέφαρα,
αυτή την ώρα πιο πολύ σε αγαπούσα.
Ακόμα ψάχνω να σου δώσω μια απάντηση
κι ας έχεις λείψει τόσα χρόνια απ’ τη ζωή μου
κι ας μένει άδειο το κορμί κι ας δοκιμάζεται
απ’ τη φυγή κι από το χρόνο η αντοχή μου.
Σου γράφω απόψε πως δε ζω, δεν είμ’ ελεύθερος
κι από καιρό έχει η πορεία μου τελειώσει
γυρεύω μόνο μες στον ύπνο μια ψευδαίσθηση
πως θά ‘ρθεις τάχα να σε δω πριν ξημερώσει…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
