| |
Γυμνή είν' η σκέψη που πετά
σαν τον γυμνό βραχμάνο
που στο κορμί του απάνω
κεντάει τα φυλαχτά.
Σκορπίζει η νύχτα ανασασμούς
που πιάνει μόνο ο μόνος
τον που δεν πιάνει ο πόνος
και δε γροικάει από ουρανούς.
Δε νιώθει κρύο ο ασκητής
ούτε ο βραχμάνος ήλιο,
καθώς πέφτει πια το φύλλο
ένα γίνεται στη γης.
Κι ο βραχμάνος ξαγρυπνά
σε χαραυγής καρτέρι
που άλλο φως θα φέρει
σ' αυτόν που την κοιτά.
Έδυσε τ' άστρο της νυχτιάς
βασιλεμένος ίσκιος
που τον μεθά λυκίσκος
σα φυτρώνει όπου πατάς.
Κι εσύ γερτέ βραχμάνε
μην κοιτάζεις πια εκεί,
σαν θα φέξει θα χαθεί.
Παν τα όνειρα πια, πάνε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
