| |
Να τρέχει ο χρόνος κι εσύ
ξοπίσω να τρέχεις
να πιάσεις το χέρι π' απλώνει.
Να πέφτει η ανάσα σου κάτω
να ψάχνει να βρει τα σημάδια
που αφήνει καθώς τρέχει η σκιά σου.
Κι εσύ περπατάς και σκυφτός κουβεντιάζεις
με τ' άστρα ή τ' άσπρο φεγγάρι,
που δένει θαρρείς σα μια βούλα
το σκούρο εκείνο χαρτί που λένε ουρανό
και τυλίγει δειλά τ' όνειρό σου
θυσία καινή στο προσφέρει.
Τρίζει η φωτιά 'κει σιμά σου κι εσύ
την ακούς καθώς μοιάζει
μ' ένα γνώριμο ήχο που κάτι παράταιρο,
μα τόσο κοινό σου θυμίζει.
Εσύ ξαγρυπνάς κι ακούς τη φωτιά
σα μια φίλη,
μα ξάφνου ο ήχος αυτός που κάτι θυμίζει,
ηχεί δυνατά, συνοδεία στο φως να προσφέρει
και πέφτει βροχή.
Είναι άλλη η βροχή που ποτίζει τη χέρσα ζωή σου
κι άλλη αυτή που με τρίξιμο ξύλου σου μοιάζει.
Σαν αστέρια που πέφτουν βροχή κι εσύ
βγαίνεις κι έχεις ομπρέλα,
σαν τοίχο που χτίζεις σε κάθε γωνιά των ονείρων.
Μονάχα κοιτάς και ακούς το γνώριμο ήχο
που λέει στη βροχή μια ιστορία κι εσύ
απορώντας σκυφτός κουβεντιάζεις
με τ' άστρα ή τ' άσπρο φεγγάρι.
Έχει πια ξημερώσει κι εσύ
τη στάχτη κοιτάς που δεν κρένει,
μα ο άλλος ο ήχος μιλεί.
Τόσο γνώριμος είναι στ' αφτιά σου
που σαν τη φωνή του "εσύ"
σε καλεί.
Κι εσύ απαντάς και κοιμάσαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
