| |
[align=center]Μουντή και γκρίζα η θάλασσα εντός μου.
Εφορμά από έναν αχανή, άδειο ορίζοντα
καταλήγωντας σε παραλία αφιλόξενη, ερημική.
Ένα τηλεσκόπιο πανίσχυρο μα χαλασμένο
(και να το δωροδοκίσεις δε λειτουργεί)
αγναντεύει στο πουθενά στο αιώνιο τίποτα.
Ο ουρανός από πάνω αμετανόητα σκοτεινός.
Ούτε μια μικρή χαραμάδα για να περάσει λίγο φώς
που θα δώσει στάλα ελπίδα, γαλάζια προοπτική.
Κατί θαλασσοδαρμένα παλούκια πιο πέρα
Απομεινάρια από κτίσματα ανθρώπων
κατάλοιπα από προβλήτες αποκεφαλισμένες
που κανείς δε θα μπει στον κόπο να ξαναχτίσει:
Τα πλοία των ονείρων έχουν σαλπάρει γι’ αλλού.
Πεινασμένα ψαροπούλια οι αναμνήσεις
καταπάνω μου μ’ αγένεια εφορμούν,
μ’ ένα λίκνισμα αέναο, τρομακτικό
που το σιγοντάρει ένας παγωμένος αέρας
κάτω απ’ τα φτερά τους, πάνω στο πρόσωπό μου.
Με μεταλλικές σκουξιές σκίζουν το δέρμα μου
ματώνουν την καρδιά μου κατασπαράζουν τα σπλάχνα μου.
Ζητούν έστω λίγα ψίχουλα από το παρών μου
και διαπιστώνω πως δεν έχω τίποτα να δώσω.
Ένα τρενάκι λούνα πάρκ υψώνεται μπροστά μου
Κάθε φορά, με θόρυβο, στο πουθενά πηγαίνει.
Μα σήμερα ούτε καν αυτό το ταξίδι δεν κάνει.
Και στέκεται έτσι. Νοτισμένο, βουβό, ερημικό
πιο μάταιο κι από τις μεγαλύτερες υποσχέσεις.
Ξάφνου σκια γίνομαι και χάνομαι στα υπόγεια
προσκυνόντας τα εκθαμβωτικά μαργαριτάρια σου.[/align]
Kemah 01/01/2013
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
