Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω μοναξιά.
Φέρνει μου σε κάποια άθλια όρια
Λαμβάνει μου σαν ένα κύμα σε μια ταραγμένη θάλασσα
Εδώ και εκεί
Χτύπημα μου σε όλες τις πιθανές ακτές.
Αναμονή τέλος για να δώσει το πνεύμα μου.
Και νιώθω όταν πρόκειται
Και δεν κάνω τίποτα για να το σταματήσει
Για κάθε φορά που ήρθε
Έγινε όλο και πιο ισχυρό.
Είναι πικρό σαν δηλητήριο
Και πάντα να γλιστρά μέσα στην καρδιά μου σαν ένα φίδι
Και είναι αυτό το είδος της μοναξιάς
Ποια είμαι τόσο εθισμένος
Μια μοναξιά που θα είμαι κοντά μέχρι το θάνατο.
