το πλήθος μου ανοίγει διαφορετικό μονοπάτι,με ταύτηση ομολογιών,δεν επιθυμούν να παρ-ευρίσκομαι στα "πανηγύρια" τους,κι εγώ δεν επιθυμώ τους " χορούς "τους,απο-μακρύνομαι κάθε ημέρα περισσότερο,ίσως οι αλήθειες κρύβονται στις παρθένες ρίζες Στέλιος Κ.
Πάγωσε η πλώρη ορφανή…
σιγά σιγά δαγκώνει τα σπλάχνα της η αλμύρα…
δεν υπάρχουν χέρια…
φωνές να τρομάξουν το " θαλάσσιο πυρ "…
ίσως σε λίγο βυθιστώ…
χαθώ…
κυκλωμένος στο αζύγιστο νερό…
ίσως…
…
δεν δακρύζω…
δεν θλίβομαι...
δεν αγωνιώ…
σαν εφηβικό χτυποκάρδι παλινδρομώ …
εφηβικά ερωτοτροπώ…
χαίρομαι ακόμη και τον θάνατο…
όταν τον συναντώ καθαρός και γυμνός…
Στην επιφάνεια απ-έμειναν σκουπίδια…
λάμπει ο βυθός…
αντί-στροφη ανάδυση…
στο άπλετο φως…
Κι εσείς περ-πατάτε νεκροί...
σακατεμένοι σε άθλιες ρωγμές...
άπειρα σκοτάδια...
δίχως "ψυχή"...
ντυμένοι με τα σάβανα της μικρούλας σας "ζωής"...
