| |
Τα σκαλιά κατέβαινα θυμάμαι
και τα μάτια τα χε πλανέψει η σιωπή
τις σκηνές εκείνες που φοβάμαι
της βίωσα μ' ένα γιατί.
Και καθώς η ώρα αργά περνούσε
και το δωμάτιο σκοτείνιαζε σιγά σιγά
να φύγω σκέφτηκα αφού αργούσε
να ρθει σε μένα και πάλι η χαρά.
Μα ξαφνικά δυο μάτια με καρφώσαν
δύο ματάκια αθώα και γλυκά
και την ψυχή μου όλη την σκλαβώσαν
την σκλάβωσαν με μια ματιά.
Σ' αγάπησα σαν παραμύθι
και στ' άκουσμά σου κλαίω και γελώ
κι ας χάνομαι μέσα στη λήθη
στο χρόνο πιο πολύ θα σ' αγαπώ.
Γιατί είσαι ένα παραμύθι
που μέσα του θέλω να ζω
κι ας μη με θέλει πια η τύχη
ακόμα μια φορά θα σ' αγαπώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
