| |
πανώ σ ενά κλαδί
ανθίζει η ζωή
γίνεται καρπός
και πέφτει
φιλάει δυνατά
ούρανό και γη
και μπαίνει στον καθρέπτη
κι οι ρωγμές
γειτονιές
που μθρίζουν το ονομά της
και το χθες τι το θες
ζητάει την αγκαλιά της
τα μάτι μου θολά
σαν λίμνες και βουνά
αντέχουνε να αγγίξουνε
τον πόνο.παιδί κι αυτός σιωπής
σπλάχνο μοναξιάς
σπάστε τον καθρέπτη να τελιώνω
πες μου τώρα πως να ζήσω
που τα πήρες όλα πίσω
τη χαρά μου και το δάκρυ
κάθε γέλιο μου κι αγάπη
το τραγούδι απ τα χείλη
και το έκανες κοχύλι
το βυθό σου ν ακούω
σαν περνάω θανάτου πύλη
την άνάσα απ τα στήθεια
όλη ,όλη την αήθεια
και μου άφησες μονάχα
ένα μ αάγαπούσες τάχα
δε μ αγάπησες ποτέ
ολά ψεύτικα
τα όχι και τα ναι
και γω μπερδευτηκα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
