| |
άγχρωμη πόλη η μοναξια
φτιάχνει παραμύθι
να χωράει αγκαλιά
που θα της ανοικει
ανοιγω το παραθυρο
αερας για να μπει
κι η βολτα στο παραλογο
Αρχιζει διαδρομη
παράπονα με παιρνουνε
κομμένη αναπνοή
Δακρυα που ντυνουνε
τα παντα με σιωπή
δεν εισαι εδω
κι η αποσταση καρφωνει
στο σωμα μου
γεμιζουνε οι δρομοι
απο τις φωνες μας
Ακουσε μας
μικρες μεγαλες αγκαλιες μας
δεν εισαι εδώ
Και χανω το τιμονι
φυσαει πάλι πονος
χιλλιομετρα κενο
αβάσταχτος ο χρονος
και βλεπω τις σκιές μας
στησανε χορό...
αγχρωμη πολη η στιγμη
φεγγάρι που δε βρίσκει
Στα ματια Ανατολη
και πνιγει το φιλι
μέσα στο ουισκι
και γω χαμογελω
αμήχανα στο τζαμι
λεω κάπου θα τη δω
πλακα παλι μου κάνει
δεν είναι δυνατο΄ν
τα άστρα όλα να σβήει
μονό τον ουρανό
κι έμένα ν αφήσει
.. κι όμως..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
