| |
| | 7ο γράμμα για τους Wasungu, γιορτές |  | | | θα αναρτήσω άν θέλει ο Θεός όλες τις (9) επιστολές κ παρακαλώ άν κάποιος έχει εκδοτικό οίκο να τις δημοσιεύσουμε σε βιβλίο ή άν κάποιος γνωρίζει κάποιον εκδοτικό οίκο να με φέρει σε επικοινωνία, τώρα που κλείνουν 100 χρόνια | | |
[align=center][B][font=Palatino Linotype][color=navy]Έβδομη επιστολή
Βερολίνο, 01 Φεβρουαρίου 1913.
Πώς οι Γερμανοί γιορτάζουν τα γενέθλια του βασιλιάτους [3]
Mukama [βασιλέα], Εσύ λεπτό [=ευγενές και ήπιο], ζεστό φώς! [βασιλικός τίτλος]
Είσαι ο μεγαλύτερος των βασιλέων. Αλλα και των Wasungu ο βασιλιάς είναι υπερήφανος και ισχυρός. Αμέτρητοι είναι οι πολεμιστέςτου, αστραφτερά τα όπλατους, μεγάλο είναι το φρόνημάτους. Αγαπούν τον βασιλιάτους και τον τιμούν, γιατί έχει ευγενή αισθήματα προς τον λαότου. Ο υπηρέτης ["Knecht"]σου Lukanga μπορεί να σου περιγράψει το μεγαλείο και την ομορφιά [του θεάματος] καθώς χιλιάδες νέοι άνδρες με δύναμη και ωραιότητα παρελαύνουν γνωρίζοντας να φέρουν όπλα.
Αλλα υπάρχει και κάτι που το μάτιΣου θα έβλεπε ακόμη κι άν ήταν θολό, και ο νούςσου θα καταλάβαινε ακόμη και άν σκεπαζόταν με σκόνη: οι Wasungu τιμούν τον βασιλέατους με τον δικότους τρόπο, και οι Wakintu [τιμούν] εσένα με άλλον τρόπο. Και τόσο ισχυρός που είναι ο βασιλέας των Wasungu, δέν καταφέρνει να εμποδίσει τα χαμερπή έθιμα του λαούτου. Να ξέρεις λοιπόν: [Ενώ] οι Wakintu [νέγροι] γιορτάζουν την ημέρα της γέννησήςσου μέσω νηστείας - οι Wasungu τα γενέθλια του βασιλέατους [τα γιορτάζουν] με το να ρίχνουν πολύ [φαΐ και ποτό] στην κοιλιάτους.
Ο δικόςσου λαός κάνει τον εαυτότου καθαρότερο και δυνατότερο επειδή χαίρεται που Εσύ ζείς• απεναντίας οι Wasungu στην απόδοση τιμής προς τον βασιλέατους ανεβάζουν στο έπακρο την ωμότητα των ηθώντους. Δέν τον καταλαβαίνουν [τον βασιλέατους] όταν λέει: «απέχετε απο την κραιπάλη που σας κάνει ανίκανους να υπηρετήσετε την πατρίδα».
[κραιπάλη, «Hineingießen» επι λέξει «χύσιμο [μπόλικου ποτού] μέσα [στην κοιλιά]].
[3] [σημείωση του Hans Paasche: καθώς δείχνει αυτό το γράμμα, ο ερευνητής Lukanga παρακολούθησε μιά «ξεσαλωμένη» [feuchtfröhliche «μουσκεμένη [απο ποτό] χαρούμενη»] γιορτή αυτοκρατορικών γενεθλίων σε κάποια γερμανική κωμόπολη. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί ο ίδιος να κρίνει άν ο Lukanga έχει δικαίωμα: εκείνα που παρατήρησε να τα παρουσιάζει ώς γενικά [πανγερμανικά] ήθη ή [γενικές, πανγερμανικές] κακές συνήθειες και να περιγράφει στον βασιλέατου [τέτοιες εικόνες] που θα πρέπει να του έδωσαν την χειρότερη ιδέα που θα μπορούσε να σχηματίσει για εμάς τους Γερμανούς. Μπορούμε να σκεφθούμε ένα πράγμα: ο Lukanga, αυτός ο προσεκτικά παρατηρητικός ξενομερίτης, σχημάτισε την εντύπωση οτι τα ήθη του ποτού και όλα τα «παρατράγουδα» της γιορτής [που παρακολούθησε] αποδίδουν τα σταθερά και συνήθη χαρακτηριστικά [όλων των γιορτών στη Γερμανία]. Δέν θα έπρεπε όμως και εμείς οι ίδιοι να κατανοήσουμε καλύτερα το πόσο όλα αυτά μας έχουν γίνει υποσυνείδητες συνήθειες; Όπως και να έχει, η περιγραφή των ηθών[μας] απο τον Lukanga εξυπηρετεί σε κάτι: στο εξής τις γιορτέςμας να τις βασίζουμε σε άλλες αρχές και όχι πιά στο "Hineingießen" [πιώμα, κραιπάλη] καθώς το ονομάζει ο Lukanga]
Στους Wakintu [νέγρους] επιβάλλει το έθιμο ανέκαθεν: στις μέρες που Σου ανήκουν ο καθένας να παραμένει στο βουνότου [υπαίθρια] όσο ο ήλιος περιφέρεται στον ουρανό, και μόνο με τη δύση μπορεί, σιωπηλά, να πάει στην καλύβατου. [Ενώ] οι Wasungu για τη γιορτή του βασιλιάτους πηγαίνουν σε κλειστά δωμάτια πολλοί μαζί, και τί κάνουν εκει μέσα, θα σου περιγράψω τώρα, τα ξέρω γιατί τα είδα.
Είναι μία ορισμένη μέρα την οποία αφιερώνουν στο βασιλέατους. Τότε πηγαίνουν και συναντιούνται με πολλούς άλλους, για να πάρουν μέσα στο σώματους φαγητά και ποτά.
Αυτήν τη μέρα κάθονται σε μακριά τραπέζια και χάφτουν, έτσι όπως Σου έχω περιγράψει σε προηγούμενο γράμμα. Επιπλέον ρίχνουν μπόλικο ποτό στο στομάχιτους, πίνουν σάν άνθρωποι που περπατήσανε μακρύ δρόμο στην κάψα του ήλιου και έχουνε τέτοια δίψα.
Θεωρείται μικροπρεπές άν κάποιος πίνει το ποτό γουλιά γουλιά αναμιγνύονταςτο με σάλιο• όσο περισσότερο κάποιος καταπίνει το ποτό «μονοκοπανιά» και χωρίς διακοπή, τόσο υψηλότερα στέκεται στην υπόληψη των άλλων.
Το πιώμα είναι γι’ αυτούς τόσο σημαντικό πράγμα, ωστε αυτήν τη μέρα δέν τους παίρνει να συζητήσουν για τίποτε άλλο παρα μόνο για το είδος, το χρώμα, τη θερμοκρασία των ποτών, για τον τρόπο που το «κατεβάζουν», και για το πώς γίνεται κανείς όταν το πίνει. Μόνο μία φορά επιτρέπεται να γίνει λόγος για τον βασιλέα• τότε ο πιό χοντρός απο αυτούς βγαίνει και αναφέρει το όνομα του βασιλιά και όλοι φωνάζουν: «Ra! Ra! Ra!»• σηκώνονται όλοι όρθιοι και κρατάνε ένα δοχείο με Pombe [δυνατό ποτό] ανάμεσα στα βυζιάτους, και όταν προφερθεί το τελευταίο «Ra», ρίχνουν όλο το περιεχόμενο του δοχείου στον καταπιώνατους, παίρνουν μιά βαθιά αναπνοή και ξανακάθονται.
Έπειτα κάθονται ήσυχα, ώσπου τα δοχεία να επιστραφούν άδεια απο ποτό, και τότε συζητούν και πάλι για το είδος, το χρώμα, την ποσότητα, τη θερμοκρασία των ποτών και για το πώς τα «κατεβάζουν».
Σ’ αυτό διακρίνονται [υπερέχουν] προπάντων κάποιοι απο μιά περιοχή κοντά σε έναν ποταμό ονομαζόμενο Mosel. Αυτοί πίνουν μόνο απο δοχεία με ειδικό σχήμα [4], και πρίν «κατεβάσουν» το ποτό πρέπει [κατα την παράδοσήτους] να περιφέρουν το δοχείο του ποτού κυκλικά τρείς φορές γύρω απο το στόματους.
[4] [σημείωση του Hans Paasche: εδώ ο Lukanga μιλάει για τα λεγόμενα «Römern» [«ρωμανικά»], στρογγυλά γυάλινα ποτήρια απο τα οποία οι «γνώστες» φροντίζουν να πίνουν τον ευγενούς ποικιλίας σταφυλιών χυμό που έχει αλλοιωθεί απο τη ζύμωση].
Όταν το κάνουν αυτό οφείλουν να μή γελάνε αλλα να έχουν πολύ σοβαρή όψη. Αυτοί [οι άνθρωποι απο το Mosel, οι «μερακλήδες» του ποτού] απολαμβάνουν την μεγαλύτερη υπόληψη απο όλους τους πότες, και προσπαθούν με μπλέ φλεβίτσες στη μύτη και με σκληρές φλέβες που προεξέχουν σάν σκουλήκια στους κροτάφουςτους να διακρίνονται μεταξύ όλων. Ο αρχηγός της γιορτής διακρίνεται απο το χοντρότου σώμα και απο πολλές διακοσμητικές ουλές που έχει στο πρόσωπο. Πάνω στη μύτητου έχει ένα χρυσό σύρμα με δύο κομμάτια γυαλί, μέσα απο τα οποία πρέπει να βλέπει. Οι διακοσμητικές ουλές δέν επιτρέπονται στον καθένα, αλλα θεωρούνται προνόμιο μόνο ενός είδους ανθρώπων οι οποίοι δέν εργάζονται αλλα πίνουν πολύ και όταν διαπράττουν ωμότητες δέν τιμωρούνται.
Οι Wasungu ή είναι τελείως άχαροι [άτσαλοι] στο να χαράζουν ουλές ή δέν έχουν καμία αίσθηση ομορφιάς. Αφού οι χαρακιές πάνε εδώ κι εκεί [όπου λάχει] στο πρόσωπο, και συχνά «ξεφεύγουν» και σε κανένα αυτί ή στη μύτη. Ωστόσο τις βρίσκουν όμορφες τις διακοσμητικές ουλές• αφού αφήνουν ακάλυπτα τα μέρη του σώματος με ουλές ενώ καλύπτουν άλλα [μέρη του σώματος] με περισσότερη σάρκα και επιφάνεια. Η τέχνη του να κάνουν ανοιχτές [=μόνιμες] ουλές στα χείλη, στα πτερύγια της μύτης και στα αυτιά, είναι άγνωστη [σ’ αυτούς]. Μόνο οι γυναίκες κάνουν τρύπες στα αυτιάτους και κρεμούν μέταλλα και πετραδάκια.
[σημείωση του μεταφραστή: είναι γνωστό οτι οι αφρικανοί όπως και άλλοι λαοί κάνουν διακοσμητικές ουλές στο σώματους, με κάποια κοινωνική ή θρησκευτική σημασία. Η φυλή του Lukanga φαίνεται οτι συνήθιζε τέτοιες ουλές στα χείλη, στα πτερύγια της μύτης και στα αυτιά. Αυτό για να γίνει θέλει τέχνη και υψηλή αισθητική, τα οποία ο Lukanga δέν βρίσκει στους ευρωπαίους, και αυτό δέν τον παραξενεύει, αφού βρίσκει τους ευρωπαίους γενικώς απολίτιστους. Οι ουλές που αναφέρει στα πρόσωπα των ευρωπαίων και νομίζει οτι τις κάνανε για διακοσμητικούς σκοπούς, προφανώς δέν ήταν καμωμένες για διακόσμηση, αλλα τις αποκτούσαν κάποιοι απο τους τσακωμούς στους οποίους έμπλεκαν με τον φιλόνεικο χαρακτήρατους. Ο Hans Paasche δέν σχολιάζει τη συνήθεια των αφρικανών να κάνουν διακοσμητικές ουλές, ή ίσως αφήνει να εννοήσει ο αναγνώστης οτι πολύ περισσότερη ανθρωπιά έχουν οι έντεχνα καμωμένες ουλές των αφρικανών απο ό,τι οι ουλές απο τις οποίες βρίθουν τα πρόσωπα των ευρωπαίων που αγαπούν το ποτό και τους καβγάδες με αιχμηρά εργαλεία. Προσωπικά θεωρώ οτι και οι έντεχνες ουλές είναι ανεπίτρεπτες όπως και τα κοσμήματα, διότι είναι ενάντια στη φύση και παραμορφώνουν τη φυσική ομορφιά].
Εκεί που κάθονται και χάφτουν μέσα σε χώρους με πολυκοσμία και υπερβολική θέρμανση, τηρούν το εξής έθιμο: ένας φωνάζει τον άλλο, κρατάει ένα γεμάτο δοχείο [ποτήρι] μπροστάτου και λέει «Zum Bauche»[5] [«στην κοιλιά»] ή «Prost»• έπειτα «κατεβάζει» το ποτό. Εκείνος στον οποίο απευθύνεται παίρνει επίσης στα χέριατου ένα γεμάτο δοχείο [ποτήρι], πετάγεται όρθιος και ρίχνει το ποτό μέσα στο λαιμότου. Έπειτα κρατάει το αδειασμένο δοχείο [ποτήρι] ανάμεσα στα βυζιάτου, κοιτάζει έντονα εκείνον που τον φώναξε πρώτος, ξανακάθεται και κάνει μιά βαθειά εκπνοή. Έπειτα βάζει να του ξαναγεμίσουν το ποτήρι και συζητά με τον διπλανότου σχετικά με το χρώμα, την ποσότητα, το είδος των ποτών και το πόσο μπορεί κανείς να «κατεβάσει».
[5] [σημείωση του Hans Paasche: τί εννοεί ο Lukanga με την έκφραση «zum Bauch» [«στην κοιλιά»], δέν είναι άμεσα κατανοητό. Προφανώς έχει κάνει ένα λάθος που πολύ συχνά κάνουν οι παρατηρητές που βρίσκονται για μικρό χρονικό διάστημα σε ξένη χώρα: γενικεύει κάποια μεμονωμένη παρατήρηση. Λέγοντας «zum Bauche» μάλλον εννοεί την φράση «möge es Ihnen zum Schmeerbauche gereichen» [«είθε να σε ωφελήσει ωστε να κάνεις χοντρή κοιλιά»]. Αυτήν τη φράση την ξέρουν [και προτιμούν] όσοι εμμένουν στην καθαρότητα της [γερμανικής] γλώσσας, αντί για το λατινικό «Prosit». Ωστόσο η χρήση αυτής [της καθαρά γερμανικής φράσης] δυστυχώς, απο όσο ξέρω, δέν είναι τόσο συχνή, έτσι ωστε μπορούμε να πούμε οτι κατα κανόνα η λατινική λέξη την αντικαθιστά [αυτήν τη γερμανική φράση]]
[σημείωση του μεταφραστή: οι συχνοί αυτοί σχολιασμοί απο τον Hans Paasche δείχνουν οτι είναι γνήσιες οι επιστολές – παρόλο που η Wikipedia διατείνεται, χωρίς να δίνει καμία απόδειξη προς τούτο, οτι οι επιστολές είναι φτιαχτές απο τον ίδιο τον Hans Paasche. Άν ήταν οι επιστολές φτιαχτές, δέν θα συναντούσε τέτοια σημεία, στα οποία κριτικάρει την αντικειμενικότητα του Lukanga ή αισθάνεται οτι χρειάζεται να τον στηρίξει ή να τον επεξηγήσει σε εκείνα που λέει. Η λ. Schmeer ή Schmeerbauche δέν βρίσκεται σε κανένα λεξικό, είναι κάπως διαλεκτική και πεπαλαιωμένη. Βρίσκεται μόνο η λέξη Schmerbauch και η φράση «Möge es dir zum Schmerbauch gedeihen», λίγο διαφορετική απο τη μορφή που δίνει ο Hans Paasche].
Όταν χάφτουν πάχος απο το υπογάστριο σκοτωμένου γουρουνιού, οι υπηρέτες φέρνουν σε κάθε χάφτη ένα μικρό δοχείο [ποτηράκι] με δυνατό Pombe [μεθυστικό ποτό]. Τότε όλοι είναι αμίλητοι και ασάλευτοι, μόνο σηκώνουν ψηλά το ποτηράκι [6]. Ο πιό χοντρός [απο όλουςτους] σφυρίζει, και όλοι βγάζουν ένα σφύριγμα και ρίχνουν γρήγορα ποτό στο λαιμότους.
Έπειτα συζητούν πάλι σχετικά με την ποσότητα, το χρώμα, τη θερμοκρασία των ποτών και το πόσο μπορεί κανείς να «κατεβάζει».
[6] [σημείωση του Hans Paasche: εδώ επίσης πρόκειται, καθώς έχω εξακριβώσει, για ένα τοπικά περιορισμένο και όχι ευρέως εξαπλωμένο έθιμο, κατα το οποίο ύστερα απο ένα λιπαρό φαγητό απολαμβάνουν έναν «γύρο» κονιάκ].
Αφού έχουν καταπιεί πάρα πολλή πολυκοσμία και υπερβολικά ζεσταμένο αέρα και έχουν απορροφήσει πολύ δηλητηριασμένο καπνό, έπειτα σερβίρεται πραγματική τροφή: έρχονται υπηρέτες και φέρνουν δίσκους με φρούτα. Αλλα απο αυτά δέν παίρνει κανείς. Έπειτα τους φέρνουν λεκανίτσες για να πλύνουν τα δάχτυλα[τους]. Σ’ αυτό το σημείο τηρούν το εξής έθιμο: ένας παίρνει το ποτήριτου, πάει σε έναν άλλο, τον αναγκάζει να σηκωθεί όρθιος και να κρατάει μπροστάτου το ποτήριτου, και του λέει μία απο αυτές τις τρείς φράσεις: «ξέρω τον αδερφόσου», ή «πώς τα πάει ο πατέραςσου;» ή «είδα την αδερφήσου». Έπειτα λέει «Prost», και οι δύο μαζί πιέζουν τα ποτήριατους το ένα στο άλλο έτσι ωστε τα χείλη των ποτηριών όπου έχει κολλήσει σάλιο να αγγίζουν το ένα με το άλλο, πίνουν απο το ποτήριτους, το κρατάνε στο ύψος της μύτης και κοιτάζουν έντονα [ο ένας] τον άλλο. Έπειτα επιστρέφουν στα καθίσματάτους, και μιλούν με τον διπλανότους για το χρώμα, τη θερμοκρασία, το είδος των ποτών και το πόσο κανείς «κατεβάζει» απο αυτά.
Έπειτα αρχίζει η παραγωγή κάπνας. Παραγγέλνουνε ενός σπάνιου φυτού ξερά φύλλα τυλιγμένα σε ρολλά, τρίβοντας ανάβουν φωτιά, και ανάβουν τη μιά άκρη του ρολλού. Την άλλη άκρη την κρατάνε σταθερή με τα δόντιατους, κλείνουν τα χείλη και ρουφάνε έτσι ωστε να μπεί καπνός στο στόματους. Απο το στόματους φυσάνε τον καπνό στον αέρα, και σε λίγο ο χώρος σχεδόν όλος γεμίζει απο τον καπνό που έχουν βγάλει [απο το στόματους].
Απο αυτό το σημείο και μετά συζητούν όλοι για το είδος των καπνο-ρολλών, πόσα καπνο-ρολλά ο καθένας καίει κάθε μέρα, άν ρουφάει μικρά ή μεγάλα ρολλά, και πόσο κοστίζει το κάθε καπνο-ρολλό. Τότε παίρνουν πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπο.
Τώρα παραγγέλνουν δοχεία [ποτήρια] με ένα καφετί υγρό που βρωμάει [7] και κουβεντιάζουν με πολύ δυνατή φωνή για τον άσπρο αφρό που επιπλέει πάνω στο υγρό, τον οποίο αποκαλούν «το άνθος»• [λένε π.χ.] «σου έρχεται το άνθος», ή «Prost Blume» [«prost το άνθος». Prost απο το λατινικό prosit που επι λέξει σημαίνει «για καλό να είναι»].
[7] [παρατήρηση του Hans Paasche: είναι πολύ αξιοσημείωτο πόσο η μπύρα είναι απεχθής στην αδιάφθορη αίσθηση οσμής του παιδιού της φύσης!]
Αφού αρχίσει η παραγωγή της κάπνας, ένας ένας βγαίνουν για λίγο έξω για λίγη ώρα και ξανάρχονται μέσα. Τώρα βγάζουν κάτι πολύ δυνατές κραυγές, με τις οποίες εκφράζουν τις ευχαριστίεςτους για την επιτυχημένη γιορτή.
Προπάντων δημοφιλές είναι το εξής: Δύο άντρες κραυγάζουν ο ένας στον άλλο και λένε: «έλα μαζίμου έξω» [«έλα πάμε» λέγεται συνήθως στα Ελληνικά]. Σηκώνονται τότε, παίρνουν μαζίτους τα ρολλά του καπνού, και ύστερα απο λίγη ώρα επιστρέφουν με ξαναμμένα πρόσωπα. Καθώς αυτοί βγαίνουν και ξαναέρχονται, οι άλλοι όλοι κάνουν ησυχία. Αυτή η ησυχία ονομάζεται «το παιχνίδι της αποχώρησης» [ή, το παιχνίδι του αποχωρητηρίου: «Abtrittspiel»]• και ο χώρος όπου παίζεται [το παιχνίδι] ονομάζεται «το Δωμάτιο της Τιμής» [8].
[8] [παρατήρηση του Hans Paasche: Καθώς με πληροφόρησε ένας πρώην σπουδαστής της επίσημης μονομαχίας (γνώστης λοιπόν του θέματος), στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ συνηθισμένο τέτοια ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και απαιτήσεις να γίνονται στον προαναφερθέντα χώρο [δηλαδή στο αποχωρητήριο], γιατί αυτός [ο χώρος] είναι ο πιό κρυφός].
Το ίδιο το παιχνίδι αυτό έχει ως εξής: ο ένας λέει στον άλλο: «με κοίταξες!», [στα ελληνικά: τί με κοιτάς ρέ!] ο άλλος απαντάει: "Du, Schwein!" [«εσύ, γουρούνι!»]. Έπειτα πιάνουν τα ρολλά του καπνού με το αριστερό χέρι και με το δεξί δέρνουν ο ένας τον άλλον στο πρόσωπο. Ύστερα ξαναβάζουν τα ρολλά του καπνού στο στόμα, βγάζουν απο μιά τσέπη και δίνουν ο ένας στον άλλο ένα μικρό άσπρο χαρτονάκι, και με αυτό τελειώνει το παιχνίδι και έρχονται ξανά μέσα [στην αίθουσα όπου βρίσκονται όλοι] για να «κατεβάσουν» κι άλλα ποτά.
Αυτό το παιχνίδι έχει στους Wasungu μεγάλη σημασία. Το ξέρουνε δηλαδή οτι με τα ωμάτους έθιμα [καθιερωμένες συνήθειες] σκοτώνεται μέσατους η καλοσύνη. Δέν θέλουν όμως να παρατήσουν τα έθιμα [καθιερωμένες συνήθειες]τους και δέν μπορούν να διορθώσουν τον εαυτότους. Γι’ αυτό διαμορφώνουν μιά δεισιδαιμονία και παίζουν ένα ορατό «σενάριο» το οποίο είναι αφ’ εαυτού ωμό [άγριο], ωστόσο είναι απο όλους γενικώς παραδεκτό οτι δέν γνωρίζουν κάτι καλύτερο.
Η δεισιδαιμονία[τους] είναι η εξής: νομίζουν οτι υπάρχει μιά εχθρική δύναμη που χαλνάει την καλοσύνη μέσατους. Αλλα επειδή δέν θέλουν και να παραδεχθούν οτι η μέσατους καλοσύνη πραγματικά τραυματίζεται, υποθέτουν οτι υπάρχει κάτι ακόμη ανάμεσα στο καλό και στην εχθρική δύναμη• και αυτό [το «ανάμεσα»] το ονομάζουν με μία λέξη «Ehre» [«τιμή»]. Δέν λένε λοιπόν ποτέ οτι γίνονται κακοί, αλλα λένε οτι η «τιμή»[τους, τάχα] πληγώνεται. Και όπως όλοι οι χαμηλότατου επιπέδου λαοί με χαμερπή ήθη, αναζητούν έναν εχθρό, τον οποίο δέρνουν ή σφάζουν και πιστεύουν οτι έτσι γίνονται και πάλι καλοί.
Ναί, Mukama [βασιλέα], Εσύ δύσκολα θα μπορούσες να το φανταστείς αυτό, διότι εσένα σε περιβάλλουν άνθρωποι με δυνατή αυτο-συνείδηση, άνθρωποι μορφωμένοι• αλλα στους Wasungu είναι πολλοί που συνεχώς αισθάνονται τύψεις για τις κακέςτους πράξεις και γι’ αυτό θέλουν να δέρνουν άλλους. Πιστεύουν οτι ένας άνθρωπος με το να αντιμετωπίζει με αγριότητα άλλα δικάτου σφάλματα μπορεί να ξαναγίνει καλός. Απο αυτήν [την ιδέα] προκύπτει ένα ορισμένο προνόμιο το οποίο οι πλούσιοι και ισχυροί διεκδικούν για τον εαυτότους: αυτοί λένε, οτι μόνο οι ίδιοι έχουν «τιμή» και συνεπώς δικαιούνται να δέρνουν και να σκοτώνουν άλλους. Ενώ όποιος εργάζεται με τη δύναμη του χεριούτου, καθώς η φύση ορίζει, αυτός δέν έχει ανάγκη απο «τιμή», αφού ούτως ή άλλως μπορεί να είναι περήφανος και ικανοποιημένος.
Και επειδή ανάμεσα στους Wasungu είναι πολλοί που δέν εργάζονται με τα χέριατους και ποτέ δέν τρώνε έναν καρπό για τον οποίο να έχουν οι ίδιοι παρακαλέσει [=μέσω εργασίας] την αγαθή γή, απο αυτό προκύπτει το γεγονός οτι σε κάθε κτήριο όπου μαζεύονται πολλοί Wasungu είναι διαθέσιμο ένα Δωμάτιο της Τιμής. Αυτό το δωμάτιο εξυπηρετεί όλους τους δυστυχείς που δέν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτότους, ωστε να διορθώνουν την «τιμή»τους. Το δωμάτιο αυτό είναι επενδυμένο με πέτρινες πλάκες, γυάλινοι δίσκοι που καθρεφτίζουν κρέμονται στους τοίχους και απο κάτω κυλάει νερό σε όμορφες σκάφες [νεροχύτες]. Για να μή λείπουν όμως οι μάρτυρες, οι οποίοι δέν συμμετέχουν στον ξυλοδαρμό της τιμής, εξυπηρετεί το δωμάτιο και άλλους σκοπούς, που δέν μπορώ να Σου περιγράψω. Αυτό είναι λοιπόν το δωμάτιο όπου παίζεται το παιχνίδι που λέγεται «το παιχνίδι της αποχώρησης» [ή, «το παιχνίδι του αποχωρητηρίου»].
Εκτός απο αυτό, υπάρχει και ακόμη ένα δημοφιλές [παιχνίδι]: ο χοντρός αρχηγός της γιορτής προστάζει όλους να κοπανάνε το τραπέζι με τα ποτήρια. Έπειτα πρέπει όλοι ταυτοχρόνως και με μιάς να αδειάσουν το περιεχόμενο του ποτηριούτους στο λαιμότους. Αυτό το παιχνίδι το ονομάζουν «Eidechse» [9]. Ο υπηρέτηςΣου Lukanga ποτέ δέν έχει δεί τίποτε πιό χαμερπές απο αυτό το παιχνίδι.
[9] [σημείωση του Hans Paasche: κανονικά αυτό το παιχνίδι λέγεται «Salamander» [«σαλαμάνδρα», ένα αμφίβιο με ουρά]. Δέν είναι εξακριβωμένο γιατί ο Lukanga το ονομάζει «Eidechse» [=σαύρα], μάλλον η σαύρα και η σαλαμάνδρα έχουν το ίδιο όνομα στη γλώσσα της Kitara, ή μπορεί και να μήν υπάρχουν σαλαμάνδρες στην Kitara]
Και ύστερα απο αυτά, αρχίζει το ξέρασμα των ποτών που έχουν «κατεβάσει». Για το σκοπό αυτό υπάρχει στο Δωμάτιο της Τιμής μιά ειδική πέτρα προσφορών μεγαλοπρεπώς στημένη και κοίλη απο μέσα, στην οποία αυτοί που ξερνούν προσέρχονται ένας ένας. Την ώρα που ξερνούν κρατιούνται απο δύο χειρολαβές στερεομένες πάνω απο την πέτρα προσφορών.
[σημείωση μεταφραστή: Opferstein, «πέτρα προσφορών» σημαίνει ένα είδος βωμού όπου προσφέρονται διάφορα πράγματα, κυρίως καλά τρόφιμα, στο Θεό. Στην μινωική Κρήτη σε πολλά υψηλά μέρη υπήρχαν κοίλες λίθινες τράπεζες προσφορών, πολλές έχουν βρεθεί στις ανασκαφές. Τράπεζα προσφορών και «πέτρα προσφορών» είναι το ίδιο πράγμα. Όταν τα προσφερόμενα τρόφιμα ήταν στερεά, απλώς αφήνονταν στην κοιλότητα της λίθινης τράπεζας. Όταν ήταν υγρά, όπως κρασί, γάλα, νερό, έρρεαν απο την λίθινη τράπεζα προς τη γή, να τα απορροφήσει. Οι λίθινες τράπεζες προσφορών που έχει υπόψητου ο Lukanga είχαν βαθιά κοιλότητα και μιά τρύπα για να φεύγουν απο εκεί οι υγρές προσφορές [=σπονδές στα Ελληνικά, tarpana στα Σανσκριτικά] μέσα στη γή. Οι λεκάνες του καμπινέ λοιπόν στα μάτια του Lukanga ήταν τέτοιες πέτρες θρησκευτικών προσφορών, αλλα τα προσφερόμενα σε αυτές τόσο ανίερα!]
Και με αυτό η γιορτή φτάνει στην κορύφωσήτης. Τώρα ο καθένας λέει στον άλλο «κατέβασες πάρα πολύ [ποτό] και γι’ αυτό χάλασες την αντίληψησου πιό πολύ απο το κανονικό, εγώ όμως το έκανα [το πιώμα] ακριβώς όσο έπρεπε, γιατί ξέρω πότε είναι αρκετό». Και έτσι ξεκινάει πάλι μιά μεγαλόφωνη συνομιλία, και μερικοί μιλούν επίσης για γυναικεία κορμιά [πόσο όμορφα είναι] και για άλογα.
Ο αρχηγός όμως της γιορτής το προχωράει κι άλλο. Όλοι ακούνε τη φωνήτου, γιατί χτυπάει με το σπασμένο πόδι μιάς καρέκλας πάνω στο τραπέζι [για να τον προσέξουνε]. Για να τον δούν – δέν τον βλέπουνε γιατί απο την κάπνα δέν διακρίνει ο ένας τον άλλο.
Τώρα ο αρχηγός [της γιορτής] βάζει να συμμαζέψουν τα δοχεία του ποτού [ποτήρια και μπουκάλια] που έχουν αδειάσει απο ποτό και να τα πετάξουν στα άδεια, μαζί με εκείνα που δέν έχουν ακόμη αδειάσει.
Ύστερα ζητάει και του φέρνουν ένα ιερό βιβλίο, κάθεται κάτω απο το τραπέζι και αρχίζει μεγαλόφωνα να θρηνεί [10].
[10] [επεξήγηση του Hans Paasche: νά λοιπόν που κάποιον τον έπιασε ο «θρήνος και οδυρμός» και κάθισε με τη Βίβλο κάτω απο το τραπέζι. Σίγουρα πολύ συγκινητική, αλλα εξίσου αξιολύπητη σκηνή. Αλλά, δόξα τω Θεώ, μπορούμε να πούμε οτι ήταν κι αυτή μιά μεμονωμένη περίπτωση].
Αυτό είναι το σήμα να αρχίσουν όλοι να κλαίνε καθώς περικλείνουν ο ένας τον άλλον μέσα στα μπράτσα [αγκαλιάζονται] και πιέζουν τα χείλητους ο ένας στον άλλο [φιλιούνται για τον αποχαιρετισμό]. Αλλα με τα αναμμένα ρολλά του καπνού κάνουν [κατα λάθος] τρύπες στα ρούχατους. Αυτό είναι το τέλος της γιορτής. Τώρα έρχονται υπηρέτες και κουβαλούν όσους είναι σάν πεθαμένοι απο τη χαράτους και τους φορτώνουν σε άμαξες με τις οποίες να μεταφερθούν στις καλύβες [=στα σπίτια]τους.
Έτσι γιορτάζουν οι Wasungu την ημέρα του βασιλέατους. Κοροϊδεύουν την εντολή της νηφαλιότητας που τους έχει δώσει [ο βασιλιάς [Kaiser]]. Κάνουνε τους εαυτούςτους ανίκανους να φέρουν όπλα, και καμιά μέρα δέν είναι για τον εχθρότους τόσο κατάλληλη για να τους επιτεθεί, καμιά μέρα δέν ζημιώνει τη δύναμήτους όσο αυτή [η μέρα], Σε όλες τις πόλεις γίνεται το ίδιο. Τη μέρα αυτή δέν πρέπει κανείς να έχει τη δύναμη της λογικήςτου: αυτό θα τον έκανε μισητό και κατατρεγμένο απο τους συμπολίτεςτου.
Κύριε της καλοσύνης, κοίτα τί του έλαχε να δεί του υπηρέτηΣου Lukanga Mukara.[/align][/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | το καλό, απο ΌΠΟΥ κι άν προέρχεται, είναι καλό· το κακό, απο ΌΠΟΥ κι άν προέρχεται, είναι κακό. | | | |
|
monajia
12-01-2013 @ 13:25 | ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ,,,, | | KTiNoS
12-01-2013 @ 14:22 | ::clown.::
::censo.:: | | anuya
13-01-2013 @ 10:33 | Nice to meet you again! Καλωσήρθες κ πάλι! Τα καλύτερα, ο Θεός τα ξέρει, τί είναι καλύτερο για τον καθένα. Εύχομαι κ σε σένα να δίνει ό,τι καλύτερο. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
