| |
Μου έλαχε ως νεοπροσληφθείς στο κεντρικό της Ιονικής και λαϊκής Τράπεζας, να αποκτήσω μια πολύ κολλητή σχέση μαζί του, που λίγο έλλειψε να μου στοιχίσει το δεξί μου χέρι. Εννοώ με το ασανσέρ κι μη πάει ο νους σας αλλού.
Εργαζόμουνα στο γκισέ του τμήματος καταθέσεων, έχοντας μπροστά μου εντάλματα πληρωμών και καταθέσεων, αλλά κάνοντας παράλληλα και χρέη κλητήρα, προκειμένου να ενημερωθούν τα περιούσια τμήματα των άνω ορόφων, για κάποιες συναλλαγές ή συμβάσεις λογαριασμών.
Τότε δεν υπήρχαν on line, atm,κάρτες και τα πάντα τα συμπληρώναμε στο χέρι ακόμα και στις προβλέψεις μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας με άλλα καταστήματα.
Το ίδιο κάναμε και με τις καρτέλες των δικών μας πελατών ,που αναδύαμε μέσα από μεταλλικά κιβώτια, ώστε να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε τα ποσά που επρόκειτο να κάνουνε κατάθεση ή ανάληψη.
Εκείνη την εποχή δουλεύαμε και το Σάββατο ,καθώς και τρεις φορές την εβδομάδα για δυό ώρες το απόγιομα, όταν ήταν η βάρδια μας.
Εκείνο το μεσημέρι, δεν ήταν σαν τα άλλα όπως θυμάμαι .
Είχαμε πάρα πολύ δουλειά στο γκισέ, καθώς τις προηγούμενες δυό μέρες απεργούσαμε.
Όχι φυσικά εγώ, που για να μονιμοποιηθώ θα έπρεπε να συμπληρώσω χρόνο.
Ήμουν βλέπετε δόκιμος για ένα ολόκληρο χρόνο και δεν θα με κάλυπτε καμία σύμβαση εργασίας, αν το αποτολμούσα.
Δεν επρόκειτο άλλωστε για Δημόσια Τράπεζα, αλλά για ιδιωτική που ανήκε στον όμιλο Ανδρεάδη. Μια τράπεζα που στην κυριολεξία ξεζούμιζε τον μισθωτό και δεν είχε ευαισθησίες, όπως θα διαπιστώσετε στην συνέχεια .
Εκείνη την ημέρα, στην κυριολεξία «γονατίσαμε» απ τη δουλειά, καθώς πλήθη βιαστικών πελατών μετά το διήμερο της απεργίας ,έσπευσαν κατά κύματα να καταθέσουν τις εισπράξεις τους ,αλλά και να διακινήσουν τις επιταγές τους .
‘Όταν επιτέλους τέλειωσε το μαρτύριο των συναλλαγών, ο προϊστάμενος μου παρέδωσε δυο φάκελους για το δικαστικό που έπρεπε στα σβέλτα να τους παραδώσω.
Μπήκα κατάκοπος μέσα στο θάλαμο μαζί και με άλλους και πάτησα το κουμπί ανόδου.
Το σταμάτησα στον δεύτερο όροφο και αφού παρέδωσα τους φακέλους, μπήκα και πάλι στο ασανσέρ για τον δρόμο της επιστροφής.
Από εκεί και πέρα η αφήγηση μου, ίσως κάποιους απο σας να σοκάρει.
Ητανε ένα επώδυνο βίωμα μου, όχι τόσο για τον σωματικό, όσο για τον ψυχικό μου πόνο, όπως θα διαπιστώστε ,που ωστόσο ακόμα στοιχειώνει τα ονειρά μου .
Αυτή τη φορά για κακή μου τύχη ήμουνα μόνος στον θάλαμο, Πάτησα και πάλι το κουμπί, αλλά αυτή τη φορά για κατάληξη στο ισόγειο.
Κάποια στιγμή, ένοιωσα τόσος καταβλημένος, που ακούμπησα τη δεξιά μου παλάμη κατά λάθος ψηλά στον τοίχο,(δεν υπήρχε εσωτερική πόρτα )ενώ ο θάλαμος βρισκότανε σε κίνηση προς τα κάτω.
Ένοιωσα τότε ένα φοβερό πόνο, καθώς είχε μαγκώσει ανάμεσα στον τοίχο και στον θάλαμο του ασανσέρ, που την «μάσαγε» σιγά, σιγά.
Μια σκέψη φριχτή πέρασε απ το μυαλό μου τότε. Αν έφθανα στον απο κάτω όροφο που είχε πόρτα με κρυστάλλινο παραθυράκι,(όπως όλοι οι όροφοι) σίγουρα θα μου έκοβε το χέρι σύριζα .
Πάτησα το stop με το αριστερό, καθώς δεν είχα άλλη λύση, αλλά και δεν μπορούσα να το απεγκλωβίσω.
Και τότε έκανα κάτι που το θυμάμαι και ακόμα ανατριχιάζω!.
Πάτησα και πάλι το κουμπί ,αλλά για άνοδο αυτή τη φορά.
Το χέρι μου απελευθερώθηκε τελικά από τον θάλαμο ,αλλά στην παλάμη μου από κάτω και από πάνω δεν υπήρχε δέρμα.
Απελευθερωμένος πιά, πάτησα και πάλι το κουμπί για κάθοδο στον πρώτο όροφο, όπου υπήρχε ιατρείο. Ήδη ένοιωθα τις δυνάμεις μου να μ εγκαταλείπουν.
Αίμα είχε πλημμυρίσει το θάλαμο, αλλά και τρόμος την ψυχή μου, καθώς οι πέτσες κρεμόντουσαν, προσφέροντας ένα αποκρουστικό θέαμα σε όσους με αντίκρισαν όταν βγήκα από το ασανσέρ.
Κατευθύνθηκα με βήματα ασταθή προς το ιατρείο, ενώ ξοπίσω μου ένα τσούρμο από σοκαρισμένους συναδέλφους με ακολουθούσε, προσέχοντας να μη γλιστρήσει στο αίμα μου..
Το μόνο που θυμάμαι πριν λιγοθυμήσω ,ήταν η έκπληξη αλλά και η απορία στα μάτια του γιατρού.
Όταν συνήλθα, είδα ένα πλήθος μεγαλοδιευθυντών πάνω απ το προσκέφαλο μου.
«Μήπως ζητάς κάποια αποζημίωση?» με ρώτησε κάποιος από δαύτους.
«όχι ,το λάθος ήταν δικό μου « ψέλλισα ,ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά στο χέρι μου.
Ήταν τυλιγμένο στους επιδέσμους και αυτό με καθησύχασε.
«Μπράβο λεβέντη, βροντοφώναξε ανακουφισμένος, χτυπώντας με φιλικά στον ώμο και συνέχισε , «πέντε μέρες αναρρωτική άδεια αρκούν ,έτσι γιατρέ μου?». Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του αναγκαστικά συναινώντας.
«Και με το δεξί μου χέρι πως θα τα καταφέρω σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα?»,ρώτησα με αφέλεια.
«Γιαυτό έχουμε δυο χέρια νεαρέ μου, θα δουλεύεις με το αριστερό !»
Συμπέρασμα,..αποφύγετε να κάνετε κολλητές φίλιες με ασανσέρ, για να μην αντικρύσετε το φριχτό πρόσωπο του εργοδότη σας
Μαράκος
1966
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
