| |
Όλα του τα χαρίσματα τα είχε σε δισάκια
να μην τα πάρουν γνώριμοι τα κάνουν όλα άδεια
γερά φυλά στον κόρφο του, του πόνου τα σημάδια
να τα γιατρέψει μοναχός μην πάρουν τα λοιπά του
Εκεί που όταν νόμιζε πως βρήκε χαραμάδα
μια ηλιαχτίδα φώτισε να σβήσει όλα τα μαύρα
εκεί όλα τα όνειρα θα βγουν απ τα σκοτάδια
θα πεταχτούν απ τον βυθό να δουν την επιφάνεια
Εκεί που τότε αρνήθηκε την κάθε φορεσιά τους
να οδηγήσουν στα καρφιά και το περπάτημα του
εκεί θα ξεχωρίσουν τα λειψά κι αποκαΐδια
να ανάψει η μέρα πρόσωπο να φύγει από τα ίδια
Να αφήσει αυτό το μέτρημα δεν είναι το δικό του
περάσματα του γυρισμού, τους ξέρει τέτοιους δρόμους
που τάχα θα χορεύουν λες είναι σε άλλους τόπους
στα περιβόλια του χαμού που θάβουν τους ανθρώπους
Εκεί θα πάει που έρχονται τόσοι να ξεχωρίσει
να δώσει λόγο η μοιρασιά που έχει αποφασίσει
εκεί δεν είναι όνειρα δεν έχει παραμύθια
είναι πιο πέρα απ το άγνωστο και βλέπουν την αλήθεια
Το ξέρει αυτό το άγγιγμα της τρέλας το δικό του
που λίγοι μόνο σταθεροί δεν πάνε στο άδυτο του
κανείς δεν παίρνει όνειρο από τον διπλανό του
ότι του λείπει διάλεξε λες είναι το δικό του
Εκεί που όταν νόμιζε πως βρήκε χαραμάδα
μια ηλιαχτίδα πρόσεξε να βγει απ τα σκοτάδια
με νου που την οδήγησε να δει που είναι το βιός του
μην πάρουν ότι έμεινε οι κίβδηλοι του λόγου
Ταξίδι που οδήγησε σε ανατολής τα μέρη
στο φως πριν το ορίσουν καθρέφτες ραγισμένοι
ταξίδι που επιστροφή δεν έχει για τους λόγιους
στο κάψιμο που βάλανε το έκαναν δικό τους
too dimitris aspiotis
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
