Ο άνθρωπος λόξεψε από τις αξίες...σπίλωσε την υπερηφάνεια...εγκλώβισε την ζωή του σ' ένα μονόδρομο δίχως ελπίδα...μετέτρεψε την ειρήνη σε πόλεμο..οι σάρκες λιμνάζουν στις λεωφόρους...οι επαναστάτες με ματωμένα τα χέρια αφισοκολλούν την αφύπνιση..Στέλιος Κ
Εκρηκτικά παγοθραυστικά περιπολούν…
κυοφορούν στο πέρασμα της όρασης…
παραμονεύουν στην εκπομπή της ανάσας…
εδραιώνονται στο μονοπάτι της γαλήνης…
προκαλούν σφοδρές συγκρούσεις…
υπονομεύεται μετωπικά η Ψυχή…
Ενθυμούμαι λιμάνια εγκάρσιων ρωγμών…
ξεφτισμένους κάβους…
παρ-εκτροπές θερινών καταιγίδων…
πληγωμένους γλάρους από «αλλόφρονες κληρικούς»…
αίμα αόρατο σαν χαμαιλέοντας το θωρώ στα μετ-όπισθεν…
λέξεις διαβρωμένες στην κάθοδο της αλμύρας…
όρκους σακατεμένους σε βραχονησίδες…
βασιλιάδες δαίμονες εν συνεδρία…
εσώκλειστους εντός τεκτονικών στοών…
Στέγνωσε η πένα…
υποχθόνιος κεραυνός έκαψε την κόλα…
σιώπησε το καμπαναριό…
οι κληρικοί παραιτήθηκαν…
οι θρησκείες συνταξιοδοτήθηκαν…
{ Μια φλέβα δια-περνώ κάθετα με σκουριασμένο καρφί…
χορταίνω την πένα από πύρινο αίμα…
μπήγω την άκρη της στα σπλάχνα του βράχου…
κυρτές λέξεις βαπτισμένες σε κόκκινη ασάφεια…
ξεσπώ σε γέλια μπερδεμένα με κλάματα…
κραυγάζω μαρτυρικά μυστικούς ψιθύρους…
έπαψα να προσ-εύχομαι…
όλοι απών…
η Ψυχή « παίζει » κρεμάλα…
σαν ανόητο παιδί…
δίχως όνειρα…
δίχως ταξίδια…
ορφανή… }
