| |
(στον ποιητή Κ. Κρουστάλη)
Καλέ μου,
απόψε τα φεγγάρια χαμηλώσανε μια στάξη
να φωτιστούνε ανασαιμιές και χνώτα ξεχασμένα
στου χρόνου μέσα, τον καθρέφτη.
Σε τούτη των σκιών παράξενη πια χώρα,
είναι το φως πολύ δειλό
και το σκοτάδι αντρειωμένο
Δε φτάνει η μορφή να ορθωθεί
μονάχα, αφήνει χνάρια.
-Αστρόσκονη που έπεφτε
λάγνα και απαλά να σκεπαστεί
αλλοτινά η χαρά και των κορμιών, η πύρινη αντάρα.
-Γνέφη καθάρια ασημοπλουμιστά
των προσμονών ιμάτια,να ντύνουνε τις χαραυγές
σε σώματα γυμνωμένα.
-Ήλιοι, χρυσάφι στην καρδιά και βάλσαμο στα μάτια
που λούζανε τον έρωτα σε μονοπάτι,
φωτεινός, να' χει να περπατά
για να μετρά το θαύμα.
-Αέρηδες δυνατοί ,καμαρωτοί λεβέντες,
που σκόρπιζαν τ' αρώματα των ηδονών τριγύρω
σαν άνθη έραιναν, δροσερά, την κλίνη της αγάπης
να βρει να ξαποστάσει η καρδιά στο φτεροκόπημα της!
Μα... είναι πυκνή η σκοταδιά,
μήτε μαχαίρι την τρυπά, μήδε καπνός περνάει,
κι ούτε θυμίαμα άσβηστο στης μνήμης το βωμό!
Έτσι..., εκεί ανάμεσα στου σκότους την αγκάλη
εμπρός σε μια ματιά, φάντασμα ζωντανό!
Και σ' ένα βλέμμα ιδανικό νεκρό και πουλημένο,
εκεί θα είμαι, στη γωνιά!
Αιώνια και βουβά ,την κάθε νύχτα να μετρώ
και την αυγή να συγχωρώ,
καλέ μου....
Μάγδα Δούκα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
