| |
με τ αστερακι να κοιτα και τη φωτια να καιει
ψαχνω στο βλεμμα σου να δω να μαθω πια τι φταιει
τι φταιει κι εισαι μακρια κι ομως τοσο κοντα μου
τι φταιει και κι αναβει η πυρκαγια που καιει τα σωθικα μου
Στεκει η βροχη απο διπλα μου για να μην ειμαι μονη
μαζευω εγω τις σταλες της που πεφτουν στο μπαλκονι
και κεινη πλενει μεσα μου ολα τα κατακαθια
της πικρας σου ψυχουλλα μου που μ εκανε κομματια
γιατι ειν το χωμα που πατας υγρο απ τα δακρυα μου
κι ας μην το εψαξες ποτε κι ας φευγεις μακρια μου
δεν σ εχω δεν θα εισαι ποτε αυτο που περιμενω
λενε πως δεν παλευεται το λενε πεπρωμενο
αλλα η βροχη ο ανεμος τ αστερι και το κυμα
αντι για σε με διαβασαν αγαπη μου- τι κριμα-
ειναι το χωμα που πατας υγρο απ τα δακρυα μου
μα εχεις πια το ελευθερο να φυγεις μακρια μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
