| |
Τέλος βρέθηκα στην απομακρυσμένη γειτονιά μου, σκισμένη, ματωμένη και τσακισμένη, χωρίς ζωή, να περπατώ στον έρημο μα γνώριμο μου δρόμο, μ όλα τα σπίτια σιωπηλά, να με κοιτάζουν εχθρικά να προσπερνώ, θλιμμένη αβάσταχτα, γιατί δεν εσταμάτησα τη στιγμή που θέλησε η μητέρα μου, γιατί δεν είπα «ναι» στον κ. Νολλ, γιατί δεν άφησα να μ' αφανήσουν οι δολοφόνοι. Τώρα ένας έναστρος μα παγωμένος ουρανός με συνθλίβει και με κάμει να τρέχω σούρνωντας τα βήματα μου προς το σπίτι μου.
[align=right]Μάνος Χατζιδάκις[/align]
[color=black][font=MS Reference Sans Serif][I]
Σε πόλη αχανή είδα να περπατά
μια γυναικούλα μοναχή
γι’ όλους αυτούς που την προσπέρναγαν γοργά
φαινόταν να αδιαφορεί·
θέλησα να τη βρω μα πρoτού τη φτάσω
την είχ’ η λαοθάλασσα καταπιεί
μα το χαμόγελο της δε θα ξεχάσω
σαν την Τζοκόντα μου φάνηκε αινιγματική.
Στο πλήθος μοναξιά - αγάπη στην καρδιά.
Η βραδινή επιστροφή στη μακρινή
την έφερε τη γειτονιά
σε δρόμους γνώριμους μα κι εχθρικούς μαζί
μ’ όλα τα σπίτια σιωπηλά
να ’ναι θλιμμένη αβάσταχτα την κοιτούν να προσπερνά
ενώ αυτοί νοιάζονται για τη δουλειά τους μοναχά·
την οδηγεί ο έναστρος μα και παγωμένος ουρανός
με βήματα βαριά στο σπιτικό της εμπρός.
Άδεια η γειτονιά - στο σπίτι ζεστασιά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
