| |
Ακούω συχνά τον τελευταίο τον καιρό μια μαλακία
που έτσι αυθαίρετα μας έχει επιβληθεί και είναι αστεία,
πως τάχα τάχαμου πριν λίγα μόλις χρόνια
ζούσαμε όλοι μας με ολόχρυσα σεντόνια.
Είμασταν λέει όλοι τακτοποιημένοι
με πορτοφόλια τροφαντά και καλοφαγωμένοι,
ότι γλεντούσαμε όλη νύχτα στα μπουζούκια
πως δεν υπήρχαν της ζωής μας τα χαστούκια,
είχαμε ακόμα όλοι σπίτι ιδιόκτητο
Σαββατοκύριακα στο Πήλιο ινγκόγκνιτο,
τρία αμάξια,ένα σκάφος,Καβασάκι
πρώτο τραπέζι πίστα ρεζερβέ στον Σάκη,
Κριστιάν Ντιόρ σε δωδεκάδες στη ντουλάπα
κι αντί για ούζο πίναμε όλοι πλέον γκράπα.
Και λέω μέσα μου,έχει γίνει παρεξήγηση
γιατί δεν βρίσκω άλλη πιστευτή εξήγηση,
μωρέ πως γίνεται να είναι δεδομένα
τέτοια χλιδή εγώ δεν είδα σε κανένα,
μέσα στους κύκλους μου,στους συγγενείς στους φίλους
κανείς δεν έζησε σε τέτοιους παραλλήλους,
μία ζωή θυμάμαι μες τη βιοπάλη
κι όλες τις νύχτες μου να τρώω με το κουτάλι,
σε νυχτοκάματα στα μαύρα δίχως ΙΚΑ
κι αυτά στην τσέπη,πορτοφόλι εγώ δεν είχα,
και ποδαρόδρομο στις 2 τα χαράματα
πήγαινα σπίτι και με πιάνανε τα κλάμματα,
και μ ένα άγχος η καρδιά μου ήταν σφιγμένη
ο νοικοκύρης μη τυχόν και περιμένει,
που χα απλήρωτα δυο νοίκια και κοινόχρηστα
με τρεις κι εξήντα άντε φίλε μου κανόνιστα,
κι αυτοί μου λεν φόρα παρτίδα στο κανάλι
αυτή δεν ήταν η ζωή σου ήταν... άλλη,
και σιγοντάρουν τις δηλώσεις των Ναζί
ότι τα φάγαμε στ αλήθεια όλοι μαζί.
Και να πιστέψω τείνω τελικά στ αλήθεια
πως δεν πιστεύουν ότι λένε παραμύθια,
ότι δεν γύρισαν ποτέ τους το κεφάλι
να δουν πως ζει ο κόσμος έξω απ το κανάλι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
