| |
σαν φυλλα της σιωπης
απλωθηκαν τα ακροδαχτυλα
κι αγγιξαν τους προποδες του μεγαλειου
σπασανε οι αλυσιδες των ματιων
κι απλετο ξεχυθηκε το φως στις αγκαλες των βουνων
κι αν δεν μ αγαπας υποδουλη εγω των δακρυων μου
ατενιζω τ αστρα του εσυ
καλυτερα ν ακουγομαι μεσα απο διαχυτα σωματιδια μελαγχολιας παρα να κραυγαζω
σε αδειους τειχους που βαφτηκαν κοκκινοι...
αδεια μπουκαλια γεμισαν με αμμο
συντροφια κρατωντας σε μια κιθαρα μπατιρισσα,γρια...
αφηνωντας κατα μερος την ενταση
χαθηκα σε ενα ξεπνοο τραγουδι που γραφτηκε περιγραφικα απαγγελοντας
τη μοναξια του ανθρωπινου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
