| |
Μοιάζει η ψυχή μου με ξερονήσι,
όπως αυτό έτσι και εγώ
ξεχασμένο από το θεό..
Να διψώ και η αλμύρα να με χορταίνει,
Να πεινώ και η ξέρα να με θρέφει.
Γυμνό από άκρη σε άκρη.
Μοναχά ο ήλιος να με λούζει,
να μου καίει το κορμί.
Ο αέρας να λυσσομανά, να ουριάζει
χτυπώντας και παρασέρνοντας καθετί που με προφύλασε.
Διακατέχομαι από απαράμιλη,
τολμώ να'πώ παθολογική ανάγκη
να στρέφομαι στην ποίηση,
προσπαθώντας να μην την κακομεταχειρίζομαι,
διότι δίνει χρώμα στη στιγμή
φωνή στα συναισθήματα
γεύση στην ακοή
και ελευθερία στη σκέψη..
Τώρα ήρθε πάλι η θλίψη
καθώς η τρεμάμενη φλόγα σβήνει,
το μισοξυσμένο μολύβι τελειώνει
και τα ονειρά μου βυθίζονται
στο χρώμα του σκότους.
Μη ρωτήσετε γιατί αυτό το χρώμα,
η απάντηση απλή.
Σε αυτό με'μάθαν να ονειρεύομαι,
να ελπίζω, να πορεύομαι, να σιωπώ...
Μα θα'ρθει η ώρα που θα φέξει
ξορκίζοντας το κακό
και τα στοιχεία θα φύγουν
και των ανθρώπων οι φωνές τη θέση τους θα βρουν.
Σωπάστε..Ξημερώνει ! !
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
