| |
Δουλευε τροβαδουρε ποιητη
της αγαπης αποκληρη ψυχη
μην ψαχνεις πια γιατι και πως
δουλευε ορθιος μα και γυρτος
Απονο κι απαρηγορητο σαν αγερι
σε παιρνει και σε φερνει ενα χερι
σε χαραδρες του καημου θολωμενες
σε γειτονιες του ονειρου ρημαγμενες
Στα συνορα του ανειπωτου θλιμμενοι
φτανουν οι στιχοι σου, αδικημενοι
κλεισαν πια οι δρομοι της φαντασιας
χαθηκαν στο βλεμμα καποιας οπτασιας
Τη ζωη σου βγαζεις τωρα σεργιανι
στης μοναξιας σου το παλιο λιμανι
κοσμο δεν βλεπεις δεν ακους φωνες
ολα τελειωνουν σ'αυτες τις ερημιες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
