| |
Περίπατος #5
Ανταγωνισμός – Μια κάπως φανταστική ιστορία
Είμαι σε θέση να μοιραστώ τα ντεσού μιας ιστορίας η οποία θα απασχολήσει τα φώτα της δημοσιότητας το επόμενο διάστημα.
Νιώθω αυτή την υποχρέωση γιατί, πιθανότατα, θα διαβάσετε πολλές αναλήθειες από αύριο στις αθλητικές εφημερίδες.
Να σας αποκαλύψω επίσης, ότι αυτή η ιστορία, δεν είναι μια ιστορία τρόμου ή μια ιστορία όπου γίνονται σημεία και τέρατα.
Το φαντασιακό της στοιχείο, όπως θα διαπιστώστε αμέσως, είναι και παραμένει πολύ περιορισμένο. Λοιπόν, τις τελευταίες εβδομάδες,
και αυτό πρέπει να μείνει μεταξύ μας, με ακολουθεί ο αόρατος άνθρωπος. Όταν λέω με ακολουθεί εννοώ, κυριολεκτικά, δε ξεκολλάει από τα ίχνη μου.
Η απόσταση του κυμαίνεται από ένα τετράγωνο μέχρι ένα χέρι. Εκτός δε από ακούραστος, και επειδή ξέρω ότι το προηγούμενο που σας είπα να μη πείτε,
θα το πείτε, τουλάχιστον αυτό που θα σας εκμυστηρευτώ τώρα, μη το λέτε, είναι και ομιλητικότατος. Παρλαπίπας ρε παιδάκι μου.
Ποιος θα το περίμενε. Μολονότι λοιπόν ακούραστος στη γλώσσα και στα πόδια, δεν είναι καθόλου ανταγωνιστικός. Εγώ είμαι.
Έτσι προηγούμαι συνέχεια. Στο περίπτερο, φτάνω πρώτος. Στο σουπερμάρκετ όταν εγώ είμαι στο ταμείο αυτός είναι ακόμα στα σαλάμια.
Άδικα τον πικάρω να παραβγούμε ή έστω να πηγαίνουμε αγκαζέ. Δε τσιμπάει. Αυτό, έτσι λαλίστατος που είναι, δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα.
Για να του απαντάω, έχω στραβολαιμιάσει, έτσι που ναι συνέχεια στην πλάτη μου. Δεν ενδιαφέρεται καν, με γράφει στα παλιά αόρατα παπούτσια του.
Τον έχω ρωτήσει για κάποιο τρόπο να μπορώ τουλάχιστον να τον βλέπω έτσι ώστε να μη χρειάζεται να μιλάω πίσω από την πλάτη μου δεξιά και αριστερά,
αλλά μου λέει ότι, αν και τυπικά θα χρειαζόμασταν μια μπογιά για αόρατους ανθρώπους, δεν έχουμε τα λεφτά για κάτι τέτοιο.
Ίσως στο μέλλον. Το μόνο μέρος, λοιπόν, που μπορούμε να συζητάμε άνετα είναι στο γυμναστήριο.
Δε χωράει στο διάδρομο για να γυμναζόμαστε μαζί και έτσι κάθεται παραπλεύρως και το ρίχνουμε στο ξέπνοο κουβεντολόι.
Μου λέει ότι το γυμναστήριο το νιώθει σα το σπίτι του. Εκεί ο κόσμος δε νοιάζεται που ο αόρατος άνθρωπος δεν έχει υπόσταση.
Τον στεναχωρεί όμως αυτό· έτσι που όλοι φυσάνε και ξεφυσάνε, έχει μόνο εμένα να μιλήσει. Αυτή η εξομολόγηση του, μας φέρνει
πολύ πιο κοντά ή τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ. Παίρνω το θάρρος και τον κατηγορώ για την έλλειψη ανταγωνιστικού πνεύματος που στα μάτια μου
τον στιγματίζει σαν αόρατο άνθρωπο αλλά και σαν άνδρα. «Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα», του πετάω κατάμουτρα.
Δε συγκινείται ιδιαίτερα. Υποθέτω, η δουλική αποδοχή του γεγονότος ότι ο δεύτερος είναι ένα τίποτα δεν είναι ασύμβατη με το γεγονός ότι
είναι ο αόρατος άνθρωπος. Εξ’ ορισμού. «Άλλωστε», μου λέει, «μη νομίζεις και εμένα με ακολουθεί ο πιο αόρατος άνθρωπος.
Και αυτόν ο ακόμα πιο αόρατος άνθρωπος και πάει λέγοντας. Υπάρχει μια ιεραρχία. Ξέρω πως νιώθεις. Σε σχέση με αυτόν είμαι
και γω πρώτος και αυτός είναι δεύτερος», κομπάζει. «Άρα», του αντιτείνω, «είστε σχεσιοκράτες και όχι υποστασιοκράτες».
«Το πιασες», μου λέει, «είσαι και ο πρώτος». Αυτό το σχόλιο του κατά κάποιο τρόπο έκλεισε τον κύκλο της κουβέντας.
Ο αόρατος άνθρωπος, και αυτό κρατήστε το καλά το μυαλό σας, ήτανε κατά βάθος καλό παιδί. Και τώρα το ζουμί.
Ο αόρατος άνθρωπος δεν ήτανε και τόσο αόρατος όσο ήθελε να πιστεύει. Μια μέρα, ενώ είχα καταφέρει να του αποσπάσω πολλές προσωπικές πληροφορίες,
όπως το ύψος του, ο τύπος γυναίκας που προτιμά, τι ομάδα είναι και άλλες, εκεί που πηγαίναμε με το γνωστό σχηματισμό μας,
δηλαδή εγώ μπροστά και αυτός από πίσω, μέσα από περιοχές δύσβατες, πρέπει να έπεσε σε ένα λάκκο με ασβέστη. Αμέσως φάνηκε.
Η, και καλά, ειδική μπογιά για αόρατους ανθρώπους, ψέμα, η ομάδα που υποστήριζε, ψέμα, κοντός ήτανε, και γενικά. Όλα που μου χε πει ήτανε ψέματα.
«Είσαι ψεύτης, ένας αισχρός ψεύτης, φτου σου ρε, ξευτίλα», χαρούμενος εγώ που έβλεπα πλέον τη μουτσούνα του για να τον φτύσω.
«Εγώ μπορεί να είμαι ψεύτης», μου συρίζει ενώ προσπαθεί να καθαρίσει τις φτυσιές με το ασβεστωμένο χέρι του και τα κάνει τρις χειρότερα,
«αλλά εσύ είσαι ηλίθιος. Αν είναι δυνατόν να πιστεύεις αυτά που σου λέει ένας αόρατος άνθρωπος».
«Άστο φιλαράκο», του λέω, «σου χω νέα, δεν είσαι πια αόρατος. Είσαι ο αόρατος άνθρωπος που φαίνεται». Αυτό τον έτσουξε πολύ.
Συγκλονίστηκε. Υποθέτω, ο ψυχισμός του δε το άντεξε. Σάστισε εξαιρετικά και ο ασβέστης ξεράθηκε απάνω του. Δε με ακολουθεί πλέον.
Αυτό έγινε πριν λίγο. Έμεινε εκεί αποσβολωμένος. Και λογικά, θα τον προσπέρασε και ο πιο αόρατος άνθρωπος και οι συν αυτώ.
Φανταστείτε λοιπόν τα αυριανά χτυπήματα στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. ΠΑΤΑΤΡΑΚ! Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΤΑΞΗ.
Φήμες για αποχώρηση!
Το ρεπορτάζ θα οργιάσει και για αυτό χρειάζεται η διακριτικότητα σας σχετικά με όλα αυτά. Αλλιώς, κάποιοι ευφάνταστοι ρεπόρτερ θα το πάνε πιο μακριά και θα το τραβήξουνε το θέμα κανένα μήνα.
Σε μονόστηλα θα γράφουν. Όργιο ντόπας στα γυμναστήρια. Ο αόρατος άνθρωπος στο μικροσκόπιο.
[/font]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
