| |
Το διάφορο
Ώρες τώρα προσπαθώ να ξεκινήσω
Αδύνατον
Οι στίχοι δεν μπαίνουν στη σειρά
Παρεμβάλλονται οι άνθρωποι
Πάντα οι άνθρωποι
Παντού
Πρόσωπα, χέρια, φωνές, μυρωδιές
Και τρίχες
Άπειρες τρίχες κολλημένες στα πιο απίθανα σημεία
Αν είχα μια σκούπα κι ένα φαράσι για κάθε σκέψη που πέταξα αφελώς κι ασυλλόγιστα
Αν είχα μια απόχη για τα ριγμένα στους γιαλούς καλά
Κι αν τέλος πάντων είχα το μαγικό δαχτυλίδι και μεταφερόμουν σ’ ένα γαλαξία χωρίς δεκαπεντασύλλαβους και ρίμες
Μόνο με χόμπιτ και πατατάκια
Ίσως τότε και μόνο τότε να μπορούσα να σου πω πόσο δε μου μοιάζεις
Τόσο που προτιμώ να δαγκώσω μόνη μου το μήλο και να πέσω ξερή στο υπόγειο
Ευτυχώς για σένα οι καθρέφτες μιλούν αλαμπουρνέζικα
Ευτυχώς για μένα ο ιππικός όμιλος είναι πολύ μακριά από δω
Ευτυχώς που το πινγκ πονγκ δε θα ανοίξει ποτέ τένις κλαμπ
Μπαλάκι με μπαλάκι έχει διαφορά
Κι οι διαφορές χωρίς μπαλάκια δε φτουράνε
Απ’ το πρωί φύσαγε και τ’ ανακάτεψε πάλι όλα
Άντε ξανά απ’ την αρχή
[align=right]
Τις παλιές μέρες
περπατούσα ξυπόλυτος
από την όχθη του ποταμού
προς τον κάμπο.
Οδοιπορούσα παντού.
Και σήμερα ακόμα
τριγυρίζω
αλλά οι άνθρωποι
μου δείχνουν
που επιτρέπεται να περπατώ
γιατί παντού υπάρχουν
φράχτες.
(Lone Dock, Φράχτες)[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
