| |
Το βάρος...
Πάλι και πάλι...
Ξανά και ξανά...
Τι φταις εσύ για όσα δίχως,
ή και με την θέλησή σου,
βρέθηκες να΄χεις ζήσει,
να΄ χεις ή όχι απολαύσει
λόγω αγάπης βέβαια...
λόγω αγάπης και φροντίδας....
Κι όχι για χάρη μίας καλοστημένης μηχανής
που της αποτελείς γρανάζι,
μα άλλοι κινούνε τον μοχλό..
Δουλεύει ρολόϊ...
Πάλι και πάλι....
Ξανά και ξανά...
Ως την στιγμή που θα τραβήξεις το κάλυμμα
κάπου στο βάθος, στα θεμέλια,
στον κορμό που στηρίζεται...
και θα τα δεις ετοιμόρροπα, φαγωμένα,
λεία για το σαράκι που κι εσένα, το γρανάζι
σε κατατρώει.
Θύματα όλοι...
Πάλι και πάλι...
Ξανά και ξανά...
Η μηχανή...αντέχει ακόμη, μόνο τα γρανάζια
ολοένα φαγώνονται,
πετιούνται, αλλάζονται...
Τα γρανάζια, οι μοχλοί, τα εξαρτήματα,
θύματα όλοι στο "παρών" της μηχανής
που φτιάχτηκε από γρανάζι, μοχλό εξαρτήματα...
Κι είναι το βάρος...
που νιώθεις πάλι και πάλι...
ξανά και ξανά...
Γιατί και τα γρανάζια πονάνε, σαν κουβαλάνε
την ευθύνη για την φθορά της μηχανής...
Είναι άδικο, έτσι δεν είναι...
να ξεχειλίζεις από το βάρος, την υποχρέωση ν΄ανταποδώσεις
όσα χωρίς την θέλησή σου απόκτησες...
σα να΄σαι υπεύθυνος για όνειρα που άλλοι κανάνε...
και που πρέπει... ναι... πρέπει...
εσύ να τα πραγματώσεις....
Πάλι και πάλι...
Ξανά και ξανά...
Σκέφτομαι αλήθεια,
αν τα γρανάζια ξάφνου....
αρνηθούν να λειτουργούν
σαν καλοκουρδισμένα παιχνίδια....
αν κάποια ώρα... απλά παραιτηθούν...
Τι θ΄απογίνει τότε η μεγάλη
γερασμένη μηχανή;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
