στέλνω στην κόλαση τους δαίμονες τους χθες...στο ορμητήριο τους...στα άδυτα της κόλασης...Κουράστηκα να κουρσεύω "ανθρωπάκια"...βαρέθηκα να ξυπνώ νεκρούς...Στέλιος Κ.
Έσπασαν τα δάχτυλα απ’ τα συνεχή χτυπήματα στους εφιάλτες…
κρέμονται η παλάμες ματωμένες κι ανίσχυρες…
υποχώρησαν οι ανοχές στις μάχες με το γαμημένο σύστημα…
εξαντλήθηκαν οι κόντρες των υπερβάσεων…
ο πανίσχυρος επαναστάτης καταρρέει…
αντικρίζει με θολά μάτια άπειρες ρωγμές στην ατσάλινη ασπίδα…
τα βέλη τσαλακωμένα στο χώμα απ’ τα ισχυρά στεγανά της δολιοφθοράς…
Ο χρόνος τρέχει σαν δαίμονας…
οι ναοί των προσ-ευχών κατέρρευσαν…
οι θεοί παραιτήθηκαν…
οι πιστοί εκπορνεύτηκαν…
τα «θαύματα « μετα-μορφώθηκαν» σε φτηνά τρυκ τσαρλατάνων…
οι αντιδραστήρες των αξιών εκτός λειτουργίας…
οι ελπίδες κατάργησαν τις λιτανείες…
στ’ απύθμενο σκοτάδι της οδύνης…
{ Σκορπισμένος στο αδηφάγο κενό…
ήρωας αδύναμος σαν σπουργίτη…
συλλέκτης υποχθόνιων συντριβών…
αναφλέγω το ματωμένο λάβαρο…
οι νίκες σουβενίρ στο σφραγισμένο ντουλάπι της μνήμης…
εκτελώ εν ψυχρό το άλογο των ανάποδων καιρών…
αναζητώ «πλαστή» ταυτότητα επιβίωσης…
ξεσχίζοντας τα οράματα της αυτ-απάτης…
στραγγαλίζω τις τελευταίες σας ενοχές…
καίω στο τελευταίο τσιγάρο τις ανατολές…
με τον καπνό αναθεματίζω το χθες…
σ΄ ένα ξεφτισμένο αντίο… }
Πως να περπατώ στα πεζοδρόμια μιας σάπιας κοινωνίας...
πως να καλημερίζω φαντάσματα...
πως να χαμηλώσω στους ελιγμούς των φιδιών...
πόσο δηλητήριο να φτύσω από τους άθλιους κυνόδοντες τους...
πως να συγκατοικήσω με άθλιους εφιάλτες...
Κουράστηκα...
Στέλιος Κ.
στραγγαλίζω τις τελευταίες σας ενοχές…
καίω στο τελευταίο τσιγάρο τις ανατολές…
με τον καπνό αναθεματίζω το χθες…
σ΄ ένα ξεφτισμένο αντίο… }
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::up.:: ::up.:: ::up.::
στραγγαλίζω τις τελευταίες σας ενοχές…
καίω στο τελευταίο τσιγάρο τις ανατολές…
με τον καπνό αναθεματίζω το χθες…
σ΄ ένα ξεφτισμένο αντίο… }
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::up.:: ::up.:: ::up.::
