| |
Κι όμως οι ώρες δεν παίρνουν
Μες το σκοτάδι μου μιλούν
Μου ψιθυρίζουν ότι πια δεν θα ξαναρθεις;
Κι η μελωδία της σιωπής
Χαράζει βήματα ζωής
Και από τα πλήκτρα της φωνάζει για να μάθεις
Πως κάθε φορά που εσυ μου λείπεις
Μες το κενό ακροβατώ
Κάθε φορά οι αναμνήσεις
Φταίνε αυτές που σε εφεραν εδώ..
Κάθε φορά που εγώ σαν ξένος
Αληθινα να ομολογω
Μέχρι το πάντα εγώ δεμένος
Με το δικό σου σ'αγαπώ.
Κι όμως μας φοβησε η αγάπη
Κι έγιναν όλα παρελθόν
Μέσα στου χρόνου το καράβι
κυλάει ένα θα μαι εδώ
Μα αυτή του κόσμου η ιστορία
Είχε ένα τέλος βιαστικό
Και της αγάπης αυτή η μοιρα
Έμεινε με άδειο το παρόν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
