| |
Θα πάω να μείνω στην άκρη του ορίζοντα,
Εκεί που φτάνει το μάτι σου, όταν κοιτάζεις τις θάλασσες και τα αχνά καράβια,
Για να μη με φτάσεις ποτέ ξανά,
όσα βήματα κι αν κάνεις προς το μέρος μου,
όποιο δελφίνι κι αν πάρεις...
...δεν θα φτάσεις ποτέ στην άκρη του ορίζοντα.
Θα πάω να μείνω στην κορυφή του ψηλότερου σύννεφου,
Εκεί που φτάνει η σκέψη σου, όταν φωνάζεις τους όμορφους Θεούς και τις στάλες της βροχής,
Για να μη με πιάσεις ποτέ ξανά,
όσο κι αν κερώσεις τα φτερά σου τα καινούρια,
όσες φορές κι αν περάσεις το πέλαγο πετώντας...
...δεν θα φτάσεις ποτέ στην κορυφή του ψηλότερου σύννεφου.
Θα πάω να μείνω στο ψυγείο του ψυχρότερου κόσμου,
Εκεί που φτάνουν τα χωρίς νόημα όνειρά σου, οι ακαταλαβίστικες σκέψεις του ύπνου σου,
Για να μη με αγγίξεις ποτέ ξανά,
όσα ρούχα κι αν φορέσεις,
όσο σφιχτά κι αν τυλιχτείς μέσα στα δάκρυά σου...
...δε θα με αγγίξεις ποτέ, όσο θα μένω στο ψυγείο του ψυχρότερου κόσμου.
Θα πάω να μείνω στα φύλλα του ξερότερου δέντρου,
Εκεί που τρυπώνεις όταν παίζεις κρυφτό με το νόθο παιδί του Φαέθοντα,
Για να μη με βρεις ποτέ ξανά,
όσα ξερόκλαδα κι αν μαζέψεις για τη φωλιά σου,
όσο ψηλά κι αν σκαρφαλώσεις...
...δε θα με βρεις ποτέ ανάμεσα στα φύλλα του ξερότερου δέντρου.
Θα πάω να μείνω στη νύχτα της βαθύτερης θάλασσας,
Εκεί που φτάνει η φωνή σου, όταν ψέλνεις τους ύμνους των γοργόνων και της Θέτιδας,
Για να μη με πνίξεις ποτέ ξανά,
όσο κι αν κρατήσεις την ανάσα σου,
όσες φορές και αν πεθάνεις ασφυκτυώντας για αέρα...
...δε θα με πνίξεις ξανά...
...Τώρα βρήκα το κουράγιο να πνιγώ μόνος μου.
Ιούνιος 2002, Θεσσαλονίκη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
