| |
Της άγγιξες το γόνατο
μαζί με τον Προφήτη
Και ένα βλέμμα σου κρυφό
πήρε το δρόμο
για τα μάτια της.
Μα εκείνη
πίσω απ’ το πέπλο το αχνό
Με μια ματιά γλυκιά και πονηρή
σ’ είχε προλάβει.
Έρριξες τότε τη ματιά
μες τον κρατήρα
Κι ένιωσες
πως εκείνη σου κρατά λαχνό
μέσα στο μέλι βουτηγμένο.
Μπήκες με μιας
σε σώμα όμορφο, ακμαίο και γερό
Κι αφέθηκες
στη δίνη των σφονδύλων
να κινείσαι.
Ένιωσες τα άκρα
να παίρνουνε ζωή
Και το μυαλό με την καρδιά
να γίνονται κουβάρι.
Είδες το φως
να απλώνεται μπροστά
Και μια ζωή στα πόδια σου
να δένεται
για σένα.
Έτσι πορεύτηκες,
εσύ, ψυχή,
Τόσο καιρό σε ένα φως
που σου’ φτιαξε εκείνη.
Όμως στο τέλος
θα δεις όλη σου την αλήθεια
Καθώς ο αέρας θα σε παίρνει
δίχως σώμα,
ψυχή αχνή.
Κι η κρίση δεν θα’ ναι
των ανθρώπων των ντυμένων
Μα πάλι εκεί θε να σταθείς
κάποια στιγμή
να δώσεις λόγο.
Μα πρόσεχε το βλέμμα
μη σηκώσεις πάλι
Και ψάξεις να’ βρεις τη ματιά
της πονηρής της Μοίρας.
Είναι ματιά
γλυκιά και πονηρή συνάμα
Που ξέρει να σε κρατά
μακριά απ’ την αλήθεια.
Είναι αρκετό να ζήσεις
μια φορά ζωή χαμένη
Πάλι αν μπεις στον ίδιο δρόμο
θα’ ναι μεγάλο κρίμα.
Όμως ποιος ξέρει
τι θα γίνει μετά από χίλια χρόνια
Η μνήμη είν’ ευαίσθητη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
