| |
[align=center]
Όσο πάει και σκοτεινιάζει
και η αγάπη απουσιάζει
θα έρθει ξέρω στ' όνειρο την ώρα που χαράζει
Ανάπηρη σιωπή μ' ένα μπαστούνι
σέρνει πόδια χωρίς τακούνι
πάνω στις πλάκες του ορίζοντα
σ' ένα καθρέπτη ανεμίζονταν
του σ' αγαπώ τα λόγια
Όσα Χιλιάδες λόγια ειπωμένα
από την καρδιά βγαλμένα
Μια βουβή κωμωδία
πούπουλα του ματωμένου ονείρου
λόγια και μια χειρονομία
τα ζύγιασα στη ζυγαριά του απείρου
βάρος δεν έχουν
αίολα μένουν δεν αντέχουν
και πάνε στον πάτο
μιας άπατης λίμνης
για να ψάχνω από κάτω
της άσβηστης μνήμης. Αίολο και ψάχνω στην θάλασσα
τ' όνειρο που χάλασα
Όσο πάει και σκοτεινιάζει
η διάθεση μου αλλάζει
Λογχισμένο το φεγγάρι
αλμυρό το δάκρυ και μαράζι
παίρνω τα πούπουλα του ονείρου
κορδέλα φτιάχνω του απείρου
πέρα απ' το χρόνο
χωρίς πόνο
Όταν πάει να σκοτεινιάζει
Αυτός δεν είναι άγιος θαρρώ πως μας αρέσει
στους ερωτευμένους έβαλε πολύ βαθιά το φέσι
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
