| |
Τα λογια σου πως τα ξαστόχησα
του οιωνούς δεν άκουσα,δεν ρώτησα
και μ'ένα καημό στον ώμο
τράβηξα τον άθλιο μου δρόμο
Μέσα μου κορώνει, γόησσα η πεθυμιά
μ'έχεις ποτίσει χίλια μάγια και πιοτά
ξοπίσω σου να σέρνομαι για μιάν ιδεά
της αγάπης ,της καταστροφής ωραία
Γνώρισα πια καλά το ξέσκισμα του κενού
σαν ήρθε η σπάθα του αποχαιρετισμού
Μείνε,ο ψίθυρος είναι ο μόχθος μιάς ζωής
Στην άβυσσο της νύχτας το φεγγάρι της ψυχής
Μείνε σα δώρημα αγάπης και ζωής
Μείνε και θ'αντλήσω το φεγγάρι να το δείς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
