| |
Γίναμε πάλι καβαλάρηδες στην καταιγίδα
εγκλωβισμένοι εκ γενετής στου χρόνου την παγίδα
σαν σκύλος που για κόκαλο αλυχτάει και θρηνεί
σαν ξεχασμένος και έρημος παλιάτσος στη σκηνή.
Φίλε μου εσύ που ανέμελα στους δρόμους οδηγάς
φυλάξου φίλε απ' το κακό που εμπρός σου συναντάς
λίγο άφησε το σπλάχνο σου να παίξει, να χαρεί
ίσως μπορεί τη φρίκη που ενεδρεύει να μη δει.
Ένας φονιάς καραδοκεί στο δρόμο από παλιά
ο εγκέφαλός του πάλλεται σαν βάτραχου κοιλιά
αν σε πλανέψει φίλε μου, το αμάξι αν σταματήσει
τη λατρευτή σου φαμελιά μεμιάς θα ξεκληρίσει.
Κορίτσι μου τον άντρα σου πάσχιζε να αγαπάς
το χέρι του στο χέρι σου σφιχτά να το κρατάς
μ' ένα σου γέλιο, λόγια απλά, να καταλάβει δωσ' του
μεσ' στα σκοτάδια της ζωής πως θα 'χει εσένα φως του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
